تأثیر روی و پتاسیم بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم در شرایط آبیاری معمول و کم آبیاری

Abstract

با توجه به محدودیت آب، استفاده از عناصر غذایی می تواند در کاهش خسارت تنش خشکی مورد بررسی قرار گیرد. به منظور بررسی اثر کاربرد سولفات روی و سولفات پتاسیم در دو روش آبیاری، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شهرستان مرودشت استان فارس انجام گرفت. دو روش آبیاری (آبیاری معمولی و کم آبیاری (آبیاری یک در میان)) به عنوان کرت اصلی و سطوح مختلف سولفات روی (صفر، 15، 30 و 45 کیلوگرم در هکتار) و سولفات پتاسیم (صفر، 75، 150 و 225 کیلوگرم در هکتار) به عنوان کرت فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که طول سنبله، تعداد دانه در سنبله، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و وزن هزار دانه گندم در آبیاری معمولی بیشتر از شرایط کم آبیاری بود. مصرف 45 و 225 کیلوگرم سولفات روی و پتاسیم سبب تولید بیشترین مقدار این صفات شد. همچنین بین دو سطح 30 و 45 کیلوگرم در هکتار کاربرد سولفات روی و 150 و 225 کیلوگرم در هکتار سولفات پتاسیم از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد. نتایج نشان داد که در روش کم آبیاری با کاربرد سولفات روی به میزان 30 کیلوگرم در هکتار می توان به عملکرد دانه در شرایط آبیاری معمولی و عدم کاربرد روی دست یافت. همچنین با کاربرد 225 کیلوگرم در هکتار سولفات پتاسیم در روش کم آبیاری به عملکرد دانه گندم در روش آبیاری معمولی و سطح کاربرد سولفات پتاسیم به میزان 75 کیلوگرم در هکتار رسید. با توجه به گسترش روش های کم آبیاری استفاده از عناصر غذایی ضد تنش به مانند روی و پتاسیم می تواند در توسعه این روش ها موثر باشد.