فراتر از مدارا: صلح، گفتگو و آزادی مذهبی

Abstract

به طور گسترده پذیرفته شده که آزادی عمل در دین و زندگی بر اساس اعتقادات مذهبی ، یک حق اساسی بشر و کلید همزیستی مسالمت­آمیز در جوامع مذهبی و ملت­ها است. در این مقاله من به مشکلاتی که ناشی از تعارض میان اعتقادات مذهبی صادقانه با حقوق دیگران ایجاد می­شود، خواهم پرداخت.در ایالات متحده ، دو وضعیت از این دست مورد توجه گسترده قرار گرفته بود. یک مورد شامل داروسازانی است که از تحویل قرص­های ضد بارداری خودداری می­کنند ، زیرا آن­ها معتقدند که استفاده از انواع خاصی از پیشگیری از بارداری ، اعتقادات مذهبی مسیحی آن­ها را نقض می­کند. مورد دیگر شامل رانندگان تاکسی مسلمان است که به دلایل مشابه از حمل و نقل مسافرهای الکلی خودداری می­کنند. در پاسخ به چنین درگیری­هایی ، مدارای مذهبی اغلب به عنوان یک راه حل مورد استقبال قرار می­گیرد. در جامعه غربی ، ایده تحمل مذهبی را می­توان به جان لاک مرتبط دانست و در کارهای فیلسوف سیاسی جان راولز نیز توجه قابل توجهی به تحمل مذهبی مشاهده کرد. در سال­های اخیر­، مدارا به عنوان یک ارزش عمومی که از طریق برنامه­هایی که مدارا را در مدارس دولتی آموزش می­دهند، پذیرفته شده است. براون استدلال می­کند که مدارا «چارچوبی فقیرکننده و فقیرنشین است که از طریق آن درگیری­ها و وقایع داخلی­، مدنی و بین­المللی شکل می­گیرد ...» تجربه مدارا و تحمل به ناچار یکی از مصادیق تمکین از اجتناب است. هدف مدارا به عنوان حاشیه­ای­، فرومایه، دیگری، در خارج از جامعه، در برخی از روابط عداوت با جامعه ساخته شده است. علاوه بر این، همانطور که دانشمند حقوقی استنلی فیش متذکر می­شود، دکترین مدارا «عدم مدارا را مشروعیت می­بخشد و حتی خواستار آن می­شود زمانی که موضوع عدم تحمل اشخاصی هستند که به دلیل دلبستگی بیش از حد به فرهنگ، به نظر می­رسد که ناتوان از مدارا هستند» این انتقادات از مدارا چه تاثیری دارد بر چگونگی بررسی موارد واقعی درگیری بین اعتقادات مذهبی و حقوق دیگران؟ همانطور که وندی براون خاطرنشان می کند: «بدیهی است» ، اگر این گزینه­ها باشد­، همیشه مدارا کردن آن­ها بهتر از مدارا نکردن آن­ها می­باشد. اما من معتقدم که امکانات مبتنی بر گفتگو فراتر از مدارا هستند. اهمیت گفت و گو توسط اندیشمندان از جمله محمد خاتمی و فیلسوف کوامه آنتونی آپیا از دانشگاه پرینستون­، نویسنده کیهان شناسی: اخلاق در دنیای غریبه­ها (W.W. Norton) تأکید شده است. من چنین استدلال می­کنم که گفت و گوی بین فرهنگ­های مختلف و حتی بین بخش­های مختلف جامعه متنوع فرهنگی به چیزی بیش از استدلال منطقی نیاز دارد. در عوض، به مکالمه­ای عمیق­تر نیاز دارد که درک تاریخ و زندگی روزمره یکدیگر را توسعه دهد و تلاش کند تا به یک سطح اعتماد و احترام متقابل برسد. در پایان، من در مورد راه­هایی که این نوع گفتگو بین ایمان­ها می­تواند به ایجاد علت صلح کمک کند بحث خواهم کرد.