نقدی بر سُست‌نقد نوشته‌شده بر «الدراسة»

Abstract

گفتار پیشِ رو نقدی است بر نوشته‌ای انتقادی که مدّتی پیش دربارة کتاب <strong>دراسة و نقد فی مسائل بلاغیة هامّة</strong> نوشته شد؛ تأمل در این نوشته گویای آن است که خَلف ناصالح، مولود «یوم و لیلة» نیست و جنبۀ اتفاقی ندارد؛ بلکه بر مبنای «و نادی فی قومه و قال خُذوا حِذرَکم و أعِدّوا العُدّة، لَقد جاءَکم شاذٌّ و قال شیئاً عَجباً» چشم گشوده‌است.<br /> نقد یادشده برای دستیابی به اهداف خود تلاش خسته‌کننده‌ای را به کار می‌گیرد؛ کتاب را بارها از جنبه‌های مختلف تَصفُّحِ لَمْسی می‌نماید و با چشم ظاهربین به آن می‌نگرد تا شاید ره‌آوردی را هرچند ناچیز در رَحل اندازد؛ غافل از اینکه عیب خود می‌نماید و بر حُسْن طرف می‌افزاید. چراکه در همان حال ‌که از طول یک «جمله» می‌نالد و بر جدایی «دو ضمّه» اشک می‌ریزد، در همان «جمله» خود «فاعل» را به جای «نائب فاعل» می‌نشاند! زیرا درک چنین مواردی از «بَصَر» برنمی‌آید.<br /> همین نقدِ سست، با عناوین معرکه‌آرایی همچون: شکلی، محتوایی، اصطلاحات تخصصی، نظرات تحلیلی، روش ارائۀ مطالب، و شیوۀ ارجاعات دست‌وپا می‌زند و به هر حشیشی متوسل می‌شود که از اول تا انتها، غلط، عوامانه و کودکانه است و در متن این مقاله به صورت مستدل و منطقی، پاسخ آن آمده‌است: «فوَقَعَ الحقُّ و بَطَلَ ما کانوا یعملونَ».