بررسی آزمایشگاهی اثر طول سری آبشکن‌های T شکل بر کنترل فرسایش کناره در شرایط غیر مستغرق در کانال پیچان‌رودی

Abstract

اﺳﺘﻔﺎده از آﺑﺸﻜﻦ ﻫﺎ یکی از روش های رایج برای کنترل فرسایش کناره و حفاظت سواحل رودخانه ها است. در واقع حضور آبشکن ها موجب اصلاح شرایط هیدرولیکی جریان و همچنین کاهش قدرت فرسایشی آب در فاصله دو آبشکن می شود که در نهایت زمینه رسوبگذاری و تثبیت سواحل رودخانه را به وجود می آورد. در این پژوهش با ساخت یک کانال آزمایشگاهی پیچان رودی و استفاده از پنج آبشکن، اقدام به بررسی تاثیر آبشکن های سری T شکل بر کنترل فرسایش کناره گردید. آزمایش ها با در نظر گرفتن سه طول موثر و سه عدد فرود مختلف در حالت نفوذناپذیر و به صورت غیر مستغرق انجام پذیرفت. نتایج این پژوهش بیانگر این است که با افزایش طول آبشکن ها، میزان عقب نشینی کناره کاهش یافته است. به طوریکه برای طول های 9، 12 و 15 سانتی متر به ترتیب حدود 31.7، 35.4 و 58.0 درصد میانگین عقب نشینی کناره نسبت به حالت بدون آبشکن کاهش یافته است. در این پژوهش از سه معیار, RMSE , R2 و MAE به منظور مقایسه داده های حاصل از رابطه بدست آمده و داده های آزمایشگاهی استفاده شد، که مقدار این شاخص ها به ترتیب برابر 0.924، 0.127 و 0.097 برآورد گردید.