مطالعۀ انسان‌شناختی تجربۀ زیسته زنان بارورشده با استفاده از روش‌های درمان ناباروری در شهر یزد

Abstract

ناباروری با توجه به شرایط فرهنگی ایران مسئله‌ای دارای اهمیت است. امروزه برای حل این مسئله دانش پزشکی روش‌های متنوعی ازجمله رحم جایگزین و لقاح آزمایشگاهی را پیشنهاد می‌کند. روش‌های مذکور علاوه بر آنکه می‌توانند در باروری مؤثر باشند، آثار و پیامدهای مثبت و منفی متعددی را در زندگی زنان نابارور به همراه دارند. این پژوهش در حوزۀ انسان‌شناسی پزشکی و به‌صورت کیفی انجام شده است. داده‌ها با مشارکت 15 زن نابارور و با استفاده از فنون مشاهده و مصاحبۀ عمیق در مرکز درمان ناباروری شهر یزد و با رعایت حداکثر واریانس اجتماعی- فرهنگی و جمعیت‌شناختی به دست آمده است. بر اساس داده‌های گردآوری شده، ده درون‌مایۀ اصلی و چندین درون‌مایۀ فرعی استخراج شد و بر اساس آن‌ها مفاهیم اصلی پژوهش به دست آمد. برای تحلیل یافته‌های پژوهش، از پدیدارشناسی تفسیری (IPA) استفاده‌ شده است. نتایج نشان می‌دهند که ناباروری یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد فشارهای روانی و جسمی بر زنان نابارور است. این زنان در طول فرآیند درمان، پیوستاری از امید و ناامیدی را تجربه کرده و در این مسیر از راهکارهای متنوعی برای مواجهه با آن استفاده می‌کنند. درواقع بارور شدن برای آن‌ها امید دوباره برای زندگی است و با تولد فرزند، گویی خود مجدد متولد شده و زندگی جدیدی را در کنار فرزندشان شروع کرده‌اند.