اثر هورمون‌های eCG، PGF2α و GnRH بر بازده تولیدمثل میش‌های زندی در فصل تولیدمثل

Abstract

هدف از این پژوهش بررسی اثر تزریق هورمون‌های eCG، PGF₂α و GnRH بر بهبود درصد باروری میش‌های نژاد زندی در فصل تولیدمثل بوده است. در این پژوهش 500 رأس میش 5/2 تا 4 سالۀ نژاد زندی در شرایط پرورش مرتعی، در فصل تولیدمثل انتخاب و برای همزمان‌سازی فحلی به‌مدت 12 روز سیدرگذاری شدند. سپس میش‌ها به 5 گروه مساوی (100 رأسی) تقسیم شدند. به میش‌های گروه اول هورمونی تزریق نشد. به میش‌های گروه دوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG تزریق شد. به میش‌های گروه سوم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و 1 میلی‌لیترPGF₂α تزریق شد. به میش‌های گروه چهارم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG و در روز چهاردهم 1 میلی‌لیتر GnRH تزریق شد. به میش‌های گروه پنجم همزمان با برداشت سیدر 400 واحد eCG، 1 میلی‌لیترPGF₂α و در روز چهاردهم 1 میلی‌لیتر GnRH تزریق شد. تمامی میش‌ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح مصنوعی شدند. نتایج نشان داد که درصد فحلی در تمامی گروه‌های دریافت‌کنندۀ تیمارهای هورمونی از گروه شاهد بیشتر بوده است (05/0>P) ولی بین تیمارها اختلاف معناداری وجود نداشت. گروه‌های دریافت‌کنندۀ GnRH دارای درصد آبستنی، زایش و بره‌زایی بیشتری از سایر گروه‌ها بودند (05/0>P). همچنین درصد آبستنی، زایش و بره‌زایی در گروه‌های دریافت‌کنندۀ eCG و PGF₂α نیز از گروه شاهد بیشتر بود (05/0>P). در نتیجه با استفاده از تزریق eCG در هنگام سیدربرداری و GnRH در روز تلقیح مصنوعی می‌توان بازده تولیدمثلی را در گوسفندان نژاد زندی در فصل تولیدمثل بهبود بخشید.