ارزیابی تحمل به شوری دورقم گلرنگ با استفاده از روابط یونی و شاخص‌های بیوشیمیایی

Abstract

به‌منظور ارزیابی تحمل به شوری دو رقم گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) و شناسایی مهم‌ترین شاخص‌های موثر بر تحمل به شوری، آزمایش گلخانه‌ای به ‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با دو فاکتور شوری آب آبیاری در 4 سطح (2، 4، 8 و 12 دسی‌زیمنس بر متر) و ارقام گلرنگ (صفه و زنده‌رود) در چهار تکرار انجام شد. با افزایش شوری از 2 به 4، 8 و12 دسی‌زیمنس بر متر، وزن خشک بوته رقم صفه به میزان13، 30 و 58 درصدکاهش یافت در حالی‌که این مقدار در رقم زنده‌رود به ترتیب 9، 28 و 40 درصد بود. رقم زنده‌رود در کلیه سطوح شوری بیشترین مقدار کلروفیل a،b، شاخص سبزینگی و فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز را به خود اختصاص داد. درصد افزایش سدیم ریشه و شاخساره (ساقه و برگ)، پرولین و مالون دی‌آلدئید در رقم صفه بیشتر از رقم زنده‌رود بود. نتایج رگرسیون نشان داد وزن خشک بوته با غلظت سدیم برگ، سدیم ریشه و پرولین دارای همبستگی منفی و معنی‌دار بود و با نسبت پتاسیم به سدیم، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز و کلروفیل a همبستگی مثبت و معنی‌دار نشان داد. بطور کلی غلظت سدیم ریشه و شاخساره (ساقه و برگ) و فعالیت آنتی‌اکسیدانت‌های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز می‌توانند به عنوان شاخص‌های کارآمد در شناسایی ارقام متحمل گلرنگ مورد استفاده قرار بگیرند