بررسی رابطه خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در بین کارکنان یکی از سازمان‌های نظامی

Abstract

مقدمه: یکی از جنبه‌های اساسی خودکارآمدی، این باور است که فرد از راه اعمال کنترل به‌ویژه در هنگام رویارویی با موقعیت‌های استرس‌زا که در محیط‌های نظامی به‌وفور دیده می‌شوند می‌تواند بر پیامدهای زندگی خود اثر گذارد. خودکارآمدی متغیری حالت گونه است و به‌گونه‌ای قابل پرورش و توسعه است. بر اساس نتایج تحقیقات گذشته حمایت اجتماعی ازجمله متغیرهای مهم در افزایش خودکارآمدی افرادمی باشد. لذا با توجه به مطالعات محدود در این زمینه، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در کارکنان یکی از سازمان‌های نظامی انجام شده است. مواد و روش‌ها: تعداد ۵۵۴ نفر از کارکنان یکی از سازمان‌های نظامی به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران، پرسشنامه حمایت اجتماعی ثامتی و همکاران و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی استفاده شده است. داده‌ها پس از جمع‌آوری با شاخص‌های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و شاخص آماری استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون)، به کمک نرم‌افزار SPSS16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد بین تمام متغیرهای عامل حمایت اجتماعی با خودکارآمدی افراد رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد (0/01 = P، 0/221 = r)حمایت اجتماعی یک کمک دوجانبه است، شرایط کارکنان نظامی مانند دوری از خانواده برای مدت طولانی و عدم شکل‌گیری مستحکم شبکه اجتماعی در میان آن‌ها، از دلایل کم بودن همبستگی بین دو متغیر می‌باشد. نتیجه‌گیری: نتیجه این تحقیق ضمن همخوانی با پژوهش‌های پیشین، نشان داد حمایت اجتماعی در پیش‌بینی خودکارآمدی کارکنان نظامی نقش دارد. پیشنهاد می‌شود که مدیران زمینه مناسب سازمانی برای دریافت حمایت اجتماعی و ارتقاء خودکارآمدی کارکنان نظامی، با هدف بهبود عملکرد سازمانی افراد به وجود آورند.