ارزیابی و مقایسه کارایی مدل‌های ICD و ESAs در تهیه نقشه بیابان‌زایی دشت مهران، ایلام

Abstract

<strong>بیابان‌زایی معادل تخریب اراضی محسوب شده که باعث، کاهش</strong> <strong>توان موجودات زنده وغیر زنده می‌شود و مخصوصاً در اکوسیستم های</strong> <strong>مناطق</strong> <strong>خشک</strong> <strong>و</strong> <strong>نیمه</strong> <strong>خشک بیشتر اتفاق می‌افتد</strong> <strong>که در</strong> <strong>اثر</strong> <strong>عوامل</strong> <strong>طبیعی، انسانی و تغییر اقلیم</strong> <strong>رخ</strong> <strong>می‌دهد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی دو مدل بیابان‌زایی </strong>ICD<strong> و </strong>ESAs<strong> دشت مهران در غرب استان ایلام صورت گرفته است. بدین منظور معیارها و شاخص‌های بیابان‌زایی مربوط به دو مدل بر اساس خصوصیات منطقه و اندازه‌گیری‌های میدانی برای 7 واحد کاری مشخص شده، تهیه گردید. در این تحقیق از چهار معیار پوشش گیاهی، خاک، آب و اقلیم بعنوان مهمترین عوامل مؤثر جهت پهنه‌بندی بیابان‌زایی منطقه استفاده شده است. نتایج بدست آمده از دو روش ارزیابی انجام شده نشان می‌دهد که روش </strong>ICD<strong> شدت بیابان‌زایی منطقه را در دو کلاس متوسط (92/64 درصد) و زیاد (07/35 درصد)، و روش </strong>ESAs<strong> منطقه مورد مطالعه را در کلاس‌های شکننده الف (55/5 درصد)، شکننده ب (65/14 درصد)، شکننده ج (50/42 درصد) و بحرانی الف (20/37 درصد) طبقه‌بندی می‌کند. با توجه به تطابق بیشتر با شرایط موجود، سازگاری در انتخاب معیارها و شاخص‌ها، به کارگیری سامانه اطلاعات جغرافیایی و میانگین هندسی در طبقه‌بندی شدت بیابان‌زایی، مدل </strong>ESAs<strong> بعنوان مدل مناسب‌تر برای این منطقه و مناطق مشابه معرفی می‌گردد</strong>