مقایسه حذف آرسنیک آب توسط نانوذرات مگنتیت و اکسید تیتانیوم، آلیاژ فروسیلیس و فروسیلیس‌ منیزیم

Abstract

شبه فلز آرسنیک، یک آلاینده سمی و دارای اثرات سرطان­زایی شدیدی است. یکی از راه‌های جدید و موثر برای کاهش غلظت آرسنیک درآب‌های آلوده، استفاده از اصلاح­کننده‌های معدنی است. هدف از این مقاله بررسی میزان کاهش آرسنیک در آب با استفاده از نانوذرات مگنتیت، نانوذرات تیتانیوم، فروسیلیس و فروسیلیس‌منیزیم است. در این تحقیق اثر زمان، غلظت اولیه آرسنیک، مقدار جاذب و pH با انجام آزمایش­های ناپیوسته بر تغییر غلظت آرسنیک محلول مطالعه شد. پس از تعیین زمان تعادل، مقدار بهینه جاذب‌ها به دست آمد و ایزوترم‌های جذب سطحی رسم شد. زمان تعادل برای نانوذرات مگنتیت و تیتانیوم دو ساعت، برای فروسیلیس‌منیزیم 16 ساعت و برای فروسیلیس 24 ساعت به‌دست آمد. ایزوترم‌ فرندلیچ با داده­های آزمایش همبستگی بیشتری نشان داد (R²≥089). با افزایش pH درصد حذف آرسنیک کاهش یافت و حداکثر حذف (90 درصد) توسط نانو ذرات آهن و تیتانیوم در 3=pH مشاهده شد. نانوذرات مگنتیت و نانوذرات اکسید تیتانیوم جاذب‌های کاراتر و فروسیلیس ‌منیزیم جاذب‌های ارزان قیمت‌تری برای حذف آرسنیک از آب آلوده بودند.