غربال‌گری علف‌کش‌ها برای کنترل شیمیایی علف‌هرز مهاجم سل‌واش (Monochoria vaginalis) در شالیزار

Abstract

سل‌واش، علف‌هرز مهاجم مزارع برنج است که سه دهه پس از ورود به شالیزارهای شمال کشور، اکنون ده‌ها هزار هکتار از مزارع برنج را آلوده کرده‌است. رویش دیرهنگام، سایه‌پسندی، تحمل به غرقاب و تکمیل چرخه زندگی پس از برداشت برنج، امکان فرار سل‌واش از شیوه‌های‌ رایج مدیریت علف‌های‌‌هرز شالیزار را فراهم‌ می‌آورد. در سال 1396، کارایی برخی علف‌کش‌ها در کنترل شیمیایی سل‌واش در شرایط گلدانی و مزرعه‌ای، در موسسه تحقیقات برنج کشور بررسی شد. نتایج آزمایش گلدانی نشان داد که کارایی علف‌کش‌های خاک‌مصرف پس‌رویشی فلوستوسولفورون، پیرازوسولفورون‌اتیل، بنزوبیسایکلون، پیرازوسولفورون‌اتیل + پرتیلاکلر، پیرازوسولفورون‌اتیل + کوئین‌کلوراک و تریافامون + اتوکسی‌سولفورون در کاهش زیست‌توده گیاهچه‌های 2 تا 3 برگی سل‌واش، بیشتر یا مساوی از 90 درصد و کارایی علف‌کش‌های ایپفن‌کاربازون، تیوبنکارب، پندی‌متالین، پرتیلاکلر، اگزادیارژیل و پیرازوسولفورون‌اتیل (WG 75%)، کمتر یا برابر 55 درصد بود. در آزمایش مزرعه‌ای، علف‌کش‌های برگ‌پاش توفوردی، دیکامبا + توفوردی، بیس‌پایریباک‌سدیم (فرمولاسیون‌های SC 40%وSC 12.5% )، پیری‌بنزوکسیم و تریافامون + اتوکسی‌سولفورون دارای کارایی بسیار خوب (90%≤) و علف‌کش پروپانیل با 23 درصد کاهش زیست‌توده، دارای کارایی ضعیفی در کنترل این علف‌هرز بود.