بررسی تأثیر هوش فرهنگی و توکل بر گرایش زمانی تصمیم‌گیران بخش دولتی

Abstract

هدف این تحقیق، تبیین روشمندانه پاسخ این پرسش است که: مفهوم کلیدی و دینی «توکّل» به‌مثابه «اعتماد به خدا و واگذاری کارهای خویش به او» و هوش فرهنگی بر ابعاد گرایش زمانی یعنی «گذشته‌گرایی، حال و آینده‌گرایی» اتخاذکنندگان تصمیمات راهبردی سازمان‌ها چه‌اندازه و چگونه اثر می‌گذارد؟ داده‌ها ازطریق پرسشنامه با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای بین 261 نفر از تصمیم‌گیران راهبردی سازمان‌های منتخب از دو استان گیلان و زنجان توزیع و ازطریق معادلات ساختاری و با نرم‌افزارهای spss21 و PLS2 تجزیه‌وتحلیل شد. در این پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد توکّل (نیکنام)، هوش فرهنگی و مؤلفه‌های آن ازطریق پرسشنامه بومی‌شده (آنگ و همکاران) و چشم­انداز زمانی (زیمباردو) که توسط محقق بازنگری شده و از مقیاس چهار‌گزینه‌ای برای سنجش متغیرهای تحقیق استفاده شد. اعتبار این سه پرسشنامه با استفاده از ضریب همسانی درونی آلفای کرونباخ به‌ترتیب برابر با 85/0، 77/0و 74/0 تأیید شد. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که سه نوع هوش فرهنگی و سه مؤلفه توکّل به خداوند، بر آینده‌گرایی تصمیم‌گیران اثر می‌گذارد. بیشترین اثرگذاری بر آینده‌گرایی تصمیم‌گیران را توکّل رفتاری با (49 درصد) و هوش فرهنگی فراشناخت با (38 درصد) دارد.