تبیین و نقد پدیدارشناسی‌دین

Abstract

«پدیدارشناسی» در تحولات تاریخی خود معنای ثابتی نداشته است. این اصطلاح پیشینه‌ای تا سخنان افلاطون و ارسطو، و در دورة جدید سخنان دکارت دارد. این گرایش، به دست هوسرل، تحولی بنیادین یافت. پدیدارشناسی دین، با انشعاب از پدیدارشناسی هوسرل، کوشیده است پدیدارهای دینی را با معیارها و ملاک‌های پدیدارشناسانه مورد ارزیابی قرار دهد. پدیدارشناسی دین، در دو چهرة پدیدارشناسی کلاسیک و پدیدارشناسی هرمنوتیک ظهور دارد. این دو چهره، بیش از آن که گرایشی فلسفی باشند، روشی معرفت‌شناسانه به شمار می‌روند. درک و تفسیر پدیدارهای دینی، علاوه بر تأملات ناظر بر مبانی پدیدارشناختی کانتی و هوسرلی، دارای نقدها و تأملات مبنایی است که از فلسفه و معرفت‌شناسی اسلامی بر می‌آیند.