قابلیت بازدارندگی هسته ای ایران از چشم انداز نوواقع گرایی

Abstract

با پایان جنگ سرد، تسلیحات هسته­ای به عنوان عامل بازدارنده و مهار کننده جنگ مطرح شدند. دستیابی به چنین فناوری موجب تحول نیروی نظامی و تضمینی برای سیاست امنیتی دولت­ها است. در این راستا جمهوری اسلامی ایران نیز با توجه به تجربه­های عینی بدست آمده از جنگ تحمیلی عراق و افزایش تهدیدات منطقه­ای و همچنین از جانب قدرت­های بزرگ و نحوه موضع­گیری آنان در قبال موجودیت نظام جمهوری اسلامی ایران، سعی داشته تا از توان و قدرت تکنولوژیکی هسته­ای برخوردار شود. کسب دانش صلح آمیز هسته­ای توسط ایران و پیش­بینی دیگر موفقیت­های آن، نقش مهمی را در تغییر توازن قدرت در منطقه خلیج فارس و خاورمیانه به سود این کشور داشته است. البته نئورئالیسم به عنوان پارادایم غالب در روابط بین­الملل تعریف خاصی از امنیت و تهدیدات امنیتی در نظام بین­الملل دارد با توجه به همین تعریف خاص، بازدارندگی هسته­ای جایگاهی ویژه در این رهیافت دارد از همین رو فهم این مطلب ضروری است که چگونه فناوری هسته­ای ضمانت­های امنیتی برای ایران را ایجاد می­کند و ثبات و امنیت ملی کشور را ارتقا می­دهد.