بررسی تأثیر مواد افزودنی مختلف روی ماندگاری مخمر Pichia guilliermondii در حامل‌های پودری و کارایی آنها در کنترل کپک آبی سیب

Abstract

<strong>در این مطالعه تأثیر سه ماده افزوده سوکروز، آلجینات سدیم و صمغ عربی روی پایداری سلول‌های مخمر </strong><strong><em>Pichia guilliermondii</em></strong><strong>در فرمولاسیون‌های پودری مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. سلول‌های مخمر پس از تکثیر در محیط کشت ملاس نیشکر با حامل‌های پودری تالک، کائولین، سبوس گندم و سبوس برنج و مواد افزوده مختلف شامل سوکروز، صمغ عربی و سدیم آلجینات مخلوط شدند. جمعیت مخمر در 16 فرموله تهیه‌شده طی دوره شش‌ماهه مورد بررسی قرار گرفت. در پایان دوره شش ماهه نگهداری در دمای 4 درجه سانتی‌گراد، بیشترین جمعیت سلول زنده مخمر در هر گرم فرمولاسیون با تعداد10¹¹×4/1 و 10¹⁰×5/6 به ترتیب در فرمولاسیون‌های شماره 11(سبوس گندم همراه با صمغ عربی) و 15 (سبوس گندم همراه با سوکروز) و کمترین جمعیت سلول زنده مخمر با تعداد10⁷×6/7 سلول در فرمولاسیون شماره 2 (کائولین) دیده شد. در فرمولاسیون‌های نگهداری شده در 24 درجه سانتی‌گراد نیز بیشترین جمعیت سلول زنده مخمر با تعداد 10¹⁰×5/6 در فرمولاسیون شماره 15 مشاهده شد. در دمای 24 درجه نیز کمترین تعداد سلول زنده در فرمولاسیون شماره 2 مشاهده گردید. در بررسی اثر فرمولاسیون در کنترل بیماری کپک آبی سیب در شرایط انبار نتایج</strong><strong>قابل قبولی حاصل شد. در بررسی کارایی فرمولاسیون‌های نگهداری‌شده در هر دو دمای 4 و24 درجه سانتی‌گراد، بیشترین کاهش مساحت لکه بیماری روی میوه سیب با کاربرد فرمولاسیون شماره 15 دارای سوکروز و سبوس گندم مشاهده شد. تحقیق حاضر نشان داد که نوع و مقدار مواد به کار رفته در فرمولاسیون باعث حفظ قدرت حیات و کارایی جدایه آنتاگونیست در طی مدت انبارداری شده و موجب حفظ شدت اثر آن در کنترل بیماری در شرایط انبار می‌شود.</strong>