بررسی ارزیابی و تعامل‏ اجتماعی در نحوه شفاهی‌سازی روایت بین کودکان و بزرگسالان مؤنث

Abstract

مطالعات اجتماعی و میان‏فرهنگی نشان می‏دهند که روایت یک صورت بنیادی و همیشگی گفتار انسان است که لزوماً در جوامع مختلف به‏صورت یکسان به کار نمی‌رود. در این پژوهش نحوۀ شفاهی‏سازی فیلم جهانی بدون کلام <em>گلابی</em> از منظر تعامل‏های اجتماعی و نحوۀ ارزیابی بین دو گروه 80 نفرۀ کودک و بزرگ‌سال مؤنث مورد بررسی قرار گرفته است. این داستان مضمونی اجتماعی دارد که دزدی پسر بچه‏ای را همراه با ماجراهای بعد از آن به تصویر کشیده است. پس از نمایش فیلم از شرکت‏کنندگان خواسته شد آن‏چه را دیده‏اند به صورت کلامی بازگو کنند. برای بررسی تعامل‏های اجتماعی از معیار بسامد و مکان و در زمینۀ نحوۀ ارزیابی از معیار تولان (1386) بهره گرفته شد. بررسی‏های آماری تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر مشخصه‏های تعامل اجتماعی نشان ندادند، اما دو گروه از نظر نحوۀ ارزیابی تفاوت معناداری با هم داشتند. بر اساس این پژوهش، بزرگ‌سالان حدود دو برابر کودکان روایت خود را ارزیابی کرده‌اند. همچنین، تعامل مصاحبه‏شونده در نقطۀ شروع داستان برای پاسخ به مصاحبه‏گر انجام می‏گیرد و در میان داستان به دلیل فرایند به خاطر آوردن داستان رخ می‏دهد. یافته‏ها نشان می‏دهد که ارزیابی فرآیندی است اجتماعی- فرهنگی و نشانۀ بلوغ و دانش اجتماعی است و کودکان هنوز به این سطح شناخت نرسیده‏اند.