بررسی قصد کارآفرینی اجتماعی دانشجویان در صنعت گردشگری با تاکید بر نقش آموزشی دانشگاه‌ها

Abstract

یکی از رویکردهای مهم در مبانی نظری برای تبیین رفتار کارآفرینی، مدل‌های قصد است. در پژوهش حاضر، از میان عوامل مختلف زیست‌بوم کارآفرینی و مدل‌های قصد، چهار ویژگی روان‌شناسیِ فردی شامل قصد کارآفرینی اجتماعی، خود-کارامدی، همدلی و نگرش نسبت به کارآفرینی و یک عامل محیطی شامل آموزش کارآفرینی انتخاب شده است. بنابراین، هدف اصلی این پژوهش، بررسی ارتباط میان متغیرهای کلیدی فوق است که شناخت نحوه و شدت ارتباط بین آنها، می‌تواند شرایط توسعه راهبردهای آموزشی در دانشگاه‌ها برای بهبود قصد کارآفرینی دانشجویان را فراهم آورد. جامعه آماری این پژوهش، دانشجویان مقاطع تحصیلی کارشناسی ارشد و دکتری رشته‌های مختلف مرتبط با گردشگری و دانشجویان نامرتبط با رشته‌های گردشگری اما فعال/شاغل در زمینه‌های گردشگری است. روش پژوهش به‌منظور بررسی ارتباط میان متغیرهای فوق، مدل‌سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی است. در این راستا، به‌ترتیب، مدل اندازه‌گیری و مدل ساختاری بررسی شد. نتایج مدل ساختاری نشان داد که فرضیه‌های مبنی بر ارتباط مثبت بین همدلی و قصد و از سوی دیگر، همدلی و نگرش تایید نشد. نتایج مدل همچنین بیانگر آن است که آموزش نقشی اساسی در اخذ قصد کارآفرینی اجتماعی دانشجویان ایفا می‌کند به‌طوری‌که ضریب اثر کلی آن فراتر از متغیرهای خود-کارامدی، نگرش و همدلی است. بر این اساس، پیشنهاد می‌شود که موضوع کارآفرینی اجتماعی به‌عنوان یک واحد یا سرفصل درسی در رشته‌های مرتبط با گردشگری مد نظر قرار گیرد.