مقایسه تاثیر10 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا باتمرین استقامتی تداومی بر بیان میر205 و ژن VEGFدرموش‌های مبتلا به سرطان پستان

Abstract

در این پژوهش، مقایسه تاثیر 10 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا با تمرین استقامتی تداومی بربیان MIR-205 و ژن VEGF در موش های مبتلا به سرطان پستان مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش‌ها: مطالعه برروی23 سر موش بالب سی ماده 6تا7هفته ای،با میانگین توده بدنی20-18گرم انجام شد. رده سلولی کارسینومای وابسته به استروژن MC4-L2 درمحیط کشت،کشت داده شد، و سپس تعداد یک میلیون سلول سرطانی به شکل زیرپوستی به هرموش تزریق شد.یک هفته پس ازایجاد تومور،موش‌ها به شکل تصادفی به سه گروه 6 تایی: کنترل(C)، هوازی تناوبی(E)،تناوبی باشدت بالا(H)، تقسیم شدند.تمرینات به مدت 10 هفته،5 بار در هفته انجام شد.هرجلسه پروتکل گروه E باشدت65-60درصد vo2max وگروه H با شدت 90-85 درصد vo2maxبود. میزان بیانMIR-205 وژن VEGF به روش Real time-PCR اندازه گیری شد.یافته‌ها: میزان بیان MIR-205 در گروه تناوبی باشدت بالا (000/0=p)، و در گروه استقامتی تداومی(001/0=p)،نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت. و میزان بیان ژنVEGF در گروه تناوبی باشدت بالا(003/0=p)، و درگروه استقامتی هوازی (005/0=p)، نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت. نتیجه‌گیری: باتوجه به اثر افزایشی تمرین تناوبی باشدت بالا واستقامتی هوازی بربیان MIR-205 و اثر کاهشی بربیان ژن VEGF در موش‌های مبتلا به سرطان پستان،این دو نوع تمرین باعث کاهش رشد تومور شدند.