اثر فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون بر مسیر سیگنالی mTOR عضله اسکلتی مردان تمرین نکرده

Abstract

هدف از این مطالعه بررسی اثر فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون (BFR) بر فعالیت مسیر سیگنالی mTOR عضله اسکلتی مردان تمرین نکرده بود. پنج مرد سالم تمرین نکرده در دو وهله جداگانه (به فاصله سه هفته) مورد مطالعه قرار گرفتند: (1) راه‌رفتن با BFR بر روی تردمیل با شدت 40% از توان هوازی بیشینه (VO2max) و (2) فعالیت در شرایط مشابه بدون BFR. نمونه‌های بایوپسی (پهن جانبی) و نمونه‌های خونی (سیاهرگ بازویی) قبل و بعد از فعالیت در فواصل زمانی معین جهت بررسی میزان فسفوریلاسیون پروتئین و تغییرات در هورمون رشد (GH)، فاکتور رشد شبه انسولینی (IGF-1) و لاکتات خون گرفته شد. نتایج نشان داد که فسفوریلاسیون پروتئینهای mTORو p70S6K در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت در هیچ یک از دو گروه BFR و کنترل تغییر معناداری نداشت (05/0P ˃). IGF-1، بلافاصله بعداز فعالیت در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت افزایش معنادار نشان داد (05/0P ˂). GH بلافاصله بعد از فعالیت در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت و در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنادار نشان داد (05/0 ˂ P). لاکتات خون در هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نداشت (05/0 ˃ P). نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فسفوریلاسیون پروتئینهای mTOR و S6K به همراه فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون تحریک نمی شود. در نتیجه مسیر سیگنالی mTOR به عنوان یک مکانیسم احتمالی نقش چندانی در افزایش سنتز پروتئین به دنبال فعالیت راه رفتن با BFR ندارد.