رابطه کیفیت خواب و سبک‌ زندگی ارتقادهنده سلامت با سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در بین سالمندان

Abstract

با توجه به افزایش جمعیت سالمندان در کشور و اهمیت حیاتی سازگاری و امید به زندگی در آنان، بررسی نقش متغیرهای مختلف در این زمینه ضروری به نظر می‌رسد. بنابراین هدف از این پژوهش بررسیرابطه کیفیت خواب و سبک زندگی ارتقا‌دهنده سلامت با سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در بین سالمندان بود. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی کانونی بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان مقیم سرای­های سالمندان شهر اهواز بود. از این جامعه 140 نفر به صورت نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه­های کیفیت خواب پترزبورگ، سبک زندگی ارتقادهنده سلامت والکر، سازگاری اجتماعی پیکل و سامون و امید به زندگی میلر و پاورز بودند. در تحلیل داده‌ها از همبستگی کانونی استفاده شد. نتایج نشان داد بین مجموعه متغیرهای پیش‌بین (کیفیت خواب و سبک زندگی ارتقادهنده سلامت) و مجموعه متغیرهای ملاک (سازگاری اجتماعی و امید به زندگی) یک تابع معنی­دار با ضریب کانونی 689/0 وجود دارد (001/0>P). همچنین ضرایب ساختاری نشانگر این بود که از متغیرهای پیش‌بین، سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و از دسته متغیرهای ملاک، امید به زندگی، بیشترین سهم پیش‌بینی‌کنندگی را در دسته خود دارند. بنابراین با افزایش کیفیت خواب و سبک زندگی ارتقادهنده سلامت می‌توان سازگاری اجتماعی و امید به زندگی را افزایش داد. <span> </span>