روند تغییرات وزن و بهبود زخم در فیل‌ماهیان پرورشی ایمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون 17- بتا استرادیول

Abstract

نظر به روند طولانی بلوغ در ماهیان خاویاری، امروزه از راهکارهای مختلف مدیریتی و تغذیه­ای برای کوتاه کردن این دوره استفاده می­شود. ایمپلنت­های هورمونی باعث پیش انداختن رسیدگی و موفقیت تولیدمثل در این ماهیان می­شوند که این امر مستلزم جراحی و در پی آن ایجاد عارضه زخم و عواقب احتمالی آتی بر بدن این ماهیان است. در این مطالعه، 20 عدد فیل‌ماهی سه ساله (2/۰±9/۶ کیلوگرم) در حوضچه­های بتونی برای مدت 168 روز نگهداری شدند و هر 45 روز یک بار با کپسول­های محتوی مقادیر صفر، 3، 6 و 12 میلی­گرم هورمون 17- بتا استرادیول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن با ایجاد شکاف یک سانتی‌متری در ناحیه شکمی ایمپلنت شدند. هر سه هفته پس از کاشت، شاخص زخم و روند تغییرات وزنی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تیمارهای مختلف به لحاظ شاخص بهبود زخم اختلاف معنی­داری یافت نشد و عمدتا پس از سه هفته بهبود یافتند. روند تغییرات وزنی در زیست‌سنجی‌های اول، دوم و سوم اختلاف معنی­داری نداشت، اما ماهیان هورمون­تراپی شده در مقایسه با ماهیان تیمار شاهد به لحاظ وزنی و سایر شاخص­های رشد (وزن کسب شده، نرخ رشد ویژه و شاخص وضعیت)، اختلاف معنی­داری را در مرحله چهارم ایمپلنت به نمایش گذاشتند (05/0>P)، هر چند اختلاف معنی­داری بین ماهیان ایمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون، به لحاظ وزنی یافت نشد (05/0P>). این نتایج نشان می­دهد که هورمون 17- بتا استرادیول با تغییر در مسیرهای فیزیولوژیک، بخش اعظم انرژی را از رشد عضلانی به فرآیندهای مربوط به رسیدگی جنسی تخصیص می­دهد. نظر به اثرات متفاوتی که هورمون 17- بتا استرادیول بر عملکردهای مختلف بدن ماهیان می­گذارد، نتایج این مطالعه نشان داد که هر چند وزن ماهیان به طور معنی­داری تحت تاثیر هورمون استرادیول قرار گرفت، اما بهبود زخم در آن­ها تقریبا روندی بدون تغییر و مستقل داشت.