اثربخشی فراخوانی خاطره‌ در ایجاد حالت نوستالژی و نقش نوستالژی در تسهیل کنش همدلانه: نقش جنسیت و توجیه شخصی

Abstract

هدف از پژوهش حاضر، بررسی برخی دلالت‌های نوستالژی به‌عنوان یک هیجان نااخلاقی برای افزایش کنش همدلانه بود؛ همچنین نوستالژیک‌کردن افراد و ایجاد حالت نوستالژی که از لوازم محک‌زدن این مسأله است، از چه طریق قابل تحقق است. جامعه آماری این پژوهش را 71 نفر (34 دختر، 37 پسر) از دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه شیراز تشکیل دادند. به‌طور تصادفی 30 نفر به گروه مداخله‌ یادآوری رویداد عادی و 41 نفر به گروه مداخله‌ یادآوری خاطره‌انگیز اختصاص داده شد. ابزارهای پژوهش حاضر، تکلیف پژواک رویداد و آزمون وارسی دستکاری (MCH) و آزمون موقعیت کنش همدلانه (EAMT) در پس‌آزمون تکمیل گردید. نتایج نشان داد مداخله‌ فراخوانی خاطره در مقابل یادآوری معمولی حافظه، اثربخشی مطلوب را برای ایجاد حس نوستالژی داراست. همچنین گروه نوستالژی نسبت به گروه غیرنوستالژی، تفاوت معناداری در گرایش عملی به کنش همدلانه نشان داد. نقش جنسیت در افزایش کنش همدلانه‌ به واسطه‌ نوستالژی به‌‌طور معنادار تأیید نشد. نقش توجیه شخصی نیز کمابیش تأیید گردید و نشان داد، گروه نوستالژیک توجیه دیگر-مدار بیشتری در مقابل توجیه خود-مدار ارائه خواهد داد. احتمالً این یافته از طریق نقش نوستالژی در فرایندهای نظم‌بخشی هیجانی قابل‌فهم است.