تعیین ارتباط سبک دلبستگی و افسردگی، اضطراب و استرس با میانجیگری احساس گناه مراقب در مراقبان خویشاوند مبتلایان به آلزایمر: مدل ساختاری

Abstract

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک دلبستگی با افسردگی، اضطراب و استرس با میانجیگری احساس گناه در مراقبان خویشاوند مبتلایان به آلزایمر می‌باشد. برای تحقق این هدف، 300 نفر از مراقبان خویشاوندی که از مبتلایان آلزایمرِ تحت پوشش انجمن آلزایمر ایران در سال 1393 مراقبت می‌کردند و ملاک‌های پیش فرض ورود به پژوهش را داشتند، به شیوه در دسترس انتخاب شدند و از آن‌ها خواسته شد مقیاس‌های دلبستگی بزرگ‌سالان (<strong>RAAS</strong>)، افسردگی، اضطراب واسترس (<strong>DASS₂₁</strong>₎و احساس گناه مراقب را تکمیل نمایند. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) نشان داد که میان سبک‌های دلبستگی ایمن، اضطرابی و اجتنابی و شاخص‌های افسردگی، اضطراب و استرس رابطه معنی داری وجود دارد (01/0<strong>p<</strong>). احساس گناه مراقب بر افسردگی، اضطراب و استرس مراقبان تأثیر دارد (01/0<strong>p<</strong>). نوع مراقبت مراقبان به صورت تمام وقت و نیمه وقت با احساس گناه مراقبان رابطه معنی داری ندارد (01/0<strong>p></strong>). احساس گناه مراقب برای رابطه دلبستگی ایمن و دلبستگی اضطرابی با متغیرهای افسردگی، اضطراب و استرس نقش میانجی داشت، اما در رابطه با دلبستگی اجتنابی تنها در رابطه با متغیر اضطراب نقش میانجی را ایفا کرد (01/0<strong>p<</strong>). نتیجه­گیری می‌تواند بر اساس تأثیر میانجیگری احساس گناه مراقبان بیمار و تغییرات در میزان افسردگی، اضطراب و استرس آنان باشد.