اثر کودهای زیستی و شیمیایی فسفر بر کارآیی مصرف نور، غلظت فسفر و عملکرد دانه گندم رقم پیشگام

Abstract

این آزمایش در سال زراعی 91-1390 در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان همدان به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل کود شیمیایی فسفاتی در سه سطح صفر (P₁)، 5/22 (P₂) و 45 (P₃) کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیوم فسفات بر اساس آزمون خاک و فاکتور دوم مصرف کود زیستی فسفر بارور-2 در پنج سطح شامل: عدم مصرف کود زیستی (B₁)، مصرف کود زیستی به‌میزان 100 گرم در هکتار در زمان کاشت (B₂)، مصرف کود زیستی به‌میزان 100 گرم در هکتار در زمان کاشت و 100 گرم در هکتار در مرحله ساقه رفتن (B₃)، مصرف کود زیستی به‌میزان 200 گرم در هکتار در زمان کاشت (B₄)، مصرف کود زیستی به‌میزان 200 گرم در هکتار در زمان کاشت و 200 گرم در هکتار در مرحله ساقه رفتن (B₅) بودند. نتایج نشان داد که بیشترین شاخص سطح برگ با کاربرد 45 کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیم فسفات در سطوح کود زیستی B₄ و B₃ به‌ترتیب به‌میزان 8/5 و 7/5 به‌دست آمدند. ماده خشک کل با کاربرد 45 کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیم فسفات و سطوح کود زیستی B₂، B₅، B₄ و B₃ نسبت به تیمار شاهد، به‌ترتیب 7/29، 9/25، 0/4 و 5/2 درصد افزایش یافتند. بیشترین کارآیی مصرف نور (45/2 گرم بر مگاژول) با مصرف 45 کیلوگرم بر هکتار دی‌آمونیم فسفات و کود زیستی B₄ به‌دست آمد که 23 درصد در مقایسه با تیمار شاهد بیشتر بود. سطوح B₃ و B₂ کود زیستی، باعث افزایش معنی‌دار عملکرد دانه به­ترتیب به‌میزان 8/9 و 3/9 درصد در مقایسه با تیمار شاهد شدند. در مجموع نتایج نشان داد که کود زیستی فسفر بارور-2، نتیجه مطلوبی در افزایش عملکرد دانه گندم داشت.