کاربست جرم‌شناسی فرهنگی در تحلیلِ بزهکاری کودکان و نوجوانان با تکیه بر مفاهیمِ کارناوال، آدرنالین و زندگی دوم

Abstract

جرم‌شناسی فرهنگی به عنوان رویکرد نظریِ متمرکز بر مطالعة بافت فرهنگیِ جرم و بزهکاری، محصول دهه 1990 میلادی است. این جرم‌شناسی که به اعتبار برخورداری از روش‌شناسی کیفی، در نقطه مقابل جرم‌شناسی‌های سنّتی و کمّی قرار می‌گیرد، در راستای مفهوم‌سازی پدیده‌هایِ بزهکارانه و کژروانه، توجّه ویژه‌ای به تمامی عناصر فرهنگیِ پویا در بیرون و درون بزهکار داشته و از این رو، سعی در درک همدلانه و فهم عمیقِ احساسات، هیجانات، لذّات و وجدی دارد که ارتکاب برخی جرایم و بزه‌ها برای مرتکبانشان به همراه دارند. تمرکز ماهوی بر این عوامل و بهره‌مندی از روش قوم‌شناسی، سبب گردیده تا مسیر تحلیلیِ جرم‌شناسی فرهنگی در حوزه بزهکاری کودکان و نوجوانان در دنیای متکثّر و پست‌مدرن معاصر، کارآمد و قابل پیاده‌سازی باشد. در این میان، «کارناوال»، «آدرنالین» و «زندگی دوم» به عنوانِ مفاهیمی استعاری، ابزاری بی‌بدیل و از نقاط ثقلی‌اند که مطالعات این جرم‌شناسی متفاوت و مدرن بر مدار آنها انجام می‌شود.