نقش میانجی مشکلات پیچیده بین فردی و اجتناب متقابل از نگرانی در رابطه بین روان‌رنجوری با علایم اختلال اضطراب فراگیر

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش واسطه ­ای اجتناب متقابل از نگرانی و مشکلات بین فردی در رابطه بین روان رنجوری با علایم اختلال اضطراب فراگیر انجام گرفت.<br /> <strong>روش:</strong> پژوهش حاضر همبستگی از نوع مدل­ سازی معادلات ساختاری است، جامعه آماری شامل، 457 نفر از افراد دارای علایم اختلال اضطراب فراگیر بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند و از پرسشنامه ­های روان­ رنجوری، مشکلات بین فردی، اجتناب متقابل از نگرانی و اضطراب فراگیر استفاده شد. داده­ ها با استفاده از روش آمار توصیفی و تحلیل معادلات ساختاری با استفاده از نرم­ افزار AMOS و SPSS مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند.<br /> <strong>یافته­ ها:</strong> نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی به خوبی برازش شده است. در این مدل روان­رنجوری اثر مستقیم و معناداری بر مشکلات بین فردی، مشکلات بین فردی اثر مستقیم و معناداری بر اجتناب متقابل از نگرانی، اجتناب متقابل از نگرانی اثر مستقیم و معناداری بر اضطراب فراگیر داشتند، اجتناب متقابل از نگرانی و مشکلات بین فردی به طور معنی ­داری بین روان­ رنجوری و علایم اختلال اضطراب فراگیر میانجی­ گری کردند.<br /> <strong>نتیجه­ گیری:</strong> روان­ رنجوری، مشکلات پیچیده بین فردی و اجتناب متقابل از نگرانی اثر مستقیم و معناداری بر علایم اختلال اضطراب فراگیر دارند و اجتناب متقابل از نگرانی و مشکلات پیچیده ­ی بین فردی نقش میانجی را در بین روان­ رنجوری و علایم اختلال اضطراب فراگیر دارند.