مقایسه سبک های دفاعی من در افراد مبتلا به اختلال جسمانی سازی، اضطرابی و افراد عادی

Abstract

مقدمه: تمایز قائل شدن میان افراد مبتلا به اختلال جسمانی‌سازی و اضطرابی همواره مورد توجه روانشناسان بالینی بوده است. هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه سبک‌های دفاعی من در بین افراد مبتلا به اختلال‌های جسمانی‌سازی، اضطرابی و افراد عادی بود. روش: جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام افراد مبتلا به اختلال های جسمانی‌سازی و اضطرابی مراجعه کننده به کلینیک‌های دولتی و خصوصی سطح شهر تهران در سال 1391 و همچنین افراد عادی ساکن این شهر بود. برای دستیابی به این هدف، 90 نفر (30 بیمار جسمانی-سازی، 30 بیمار اضطرابی و 30 نفر از افراد عادی) از طریق نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامه‌ سبک‏های دفاعی (DSQ) پاسخ دادند. افراد گروه عادی علاوه بر مقیاس نامبرده به مقیاس افسردگی اضطراب استرس (DASS-21) نیز پاسخ دادند. برای تحلیل داده‌های پژوهش حاضر، از شاخص‌های آمار توصیفی، تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) و آزمون تعقیبی استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان دادند که اختلاف میانگین نمرات سبک‌ دفاعی رشدنایافته بین هر سه گروه معنادار بود. علاوه بر این، میانگین نمرات سبک‌های دفاعی رشدیافته و نوروتیک نیز بین گروه‌های افراد عادی، بیماران اضطرابی و جسمانی‌سازی دارای تفاوت معنادار بودند. البته سبک‌های دفاعی رشدیافته و نوروتیک میان گروه‌های بیماران اضطرابی و جسمانی‌سازی تفاوت معناداری نداشتند. نتیجه‌گیری: بر اساس این نتایج می‌توان از بررسی سبک‌های دفاعی برای تمیز اختلالات اضطرابی و جسمانی‌سازی استفاده کرد. به عبارت دیگر، سبک‌های دفاعی من باید کانون‌ توجه بالینی در درمان اختلالات جسمانی‌سازی و اضطرابی قرار گیرند.