مقایسه‌ی اثر ارجاع به خود در حافظه‌ی کاری عاطفی در دو گروه زنان افسرده و غیر افسرده

Abstract

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه‌ی اثر ارجاع به خود در حافظه‌ی کاری عاطفی در دو گروه زنان افسرده و غیر افسرده بود. روش: در این پژوهش 27 زن افسرده با روش نمونه‌گیری در دسترس و بعد از گرفتن تشخیص افسردگی بر مبنای ملاک‌های نسخه چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی توسط روان‌شناس و 27 زن غیر افسرده با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌ی افسردگی بک و تکلیف رایانه‌ای n تعداد به عقب به دست آمد. سپس درصد پاسخ‌‌های صحیح با استفاده از آزمون آماری t همبسته و تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج آزمون t همبسته نشان داد که افراد افسرده در پاسخ به محرک‌های مربوط به خود بهتر از محرک‌های مربوط به دیگران عمل می‌کنند. اما نتایج تحلیل کواریانس با کنترل سن و سال‌های تحصیلات نشان داد که بین دو گروه تفاوتی در اثر ارجاع به خود دیده نمی‌شود. نتیجه‌گیری: زنان افسرده همانند زنان غیرافسرده محرک‌های مربوط به خود را بهتر از محرک‌های مربوط به دیگران شناسایی و طبقه‌بندی می‌کردند که این یافته را می‌توان ناشی از نقش بسط بیشتر و سازماندهی بهتر در پردازش اطلاعات مربوط به خود دانست. ضمناً شباهت دو گروه در اثر ارجاع به خود با مدل ویلیامز درباره عدم سوگیری پردازش‌های خودکار اولیه همخوانی دارد.