خود و اسکیزوفرنی (مطالعه مورد پژوهی)

Abstract

به علت غلبه رویکرهای اثبات‌گرایانه در روانشناسی، بررسی تجارب فاعلی بیماران مورد غفلت قرار گرفته است، این امر در مورد بیماران اسکیزوفرن برجسته‌تر است. ما معنای تجربه زیسته و ادراک آنان از خود را نمی‌دانیم. اخیراً محققان اهمیت کسب اطلاعات اول شخص از بیماران را مورد تأکید قرار داده‌اند. این پژوهش به منظور فهم تجربه خود در اسکیزوفرنی انجام شده است. این پژوهش یک موردپژوهی کیفی است. از آنجا که هدف این تحقیق بررسی تجربه زیسته مشارکت‌کننده بود، در این پژوهش از طرح پدیدارشناسی استفاد شد. مشارکت‌کننده این تحقیق با استفاده از روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف انتخاب شد. وی مذکر، 36 ساله و مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن است. مصاحبه نیمه‌ساختاریافته و عمقی با وی انجام گرفته و ثبت شد. منابع بیرونی و پرونده مشارکت‌کننده نیز مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. جهت تحلیل داده‌ها از روش پدیدارشناسی تفسیری IPA)) استفاده شد. مضامین اصلی به‌دست آمده، عبارت بود از: زمان‌بندی و مکان‌بندی خود، عاملیت کاهش‌یافته، استعاره خود و بیزاری آینه‌ای و بدنی. یافته‌های این تحقیق، نظریه‌های روانکاوی، روایت و خودگفتگویی را مورد تأیید قرار دادند.