تأثیر روان‌کننده‌ها بر کاهش عیار سیمان و کیفیت بتن

Abstract

حفظ محیط زیست و نیاز به مصرف متعادل منابع طبیعی به‌ویژه سوخت‌های فسیلی و کاهش آلودگی و گازهای گلخانه‌ای، ایجاب می‌کند که از مصرف سیمان به‌ویژه کلینکر سیمان بکاهیم. بنابراین در ساخت بتن‌ها و ملات‌ها باید کاهش مصرف سیمان را تا حد امکان مدنظر قرار داد بدون این‌که به حجم ساخت‌و‌سازها در کشور لطمه‌ای وارد گردد. در این پژوهش، در نسبت آب به سیمان ثابت ( w/c ) اقدام به کاهش عیار سیمان شده است تا در یک نسبت آب به سیمان ثابت اثرات کاهش عیار سیمان بر روی برخی مشخصات بتن تازه و سخت‌شده مورد بررسی قرار گیرد. در ادامه با کاهش نسبت آب به سیمان (در چهار نسبت متفاوت ) مجدداٌ عیار سیمان کاهش داده شده تا اثرات این کاهش در نسبت‌های پایین آب به سیمان نیز در بتن تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گیرد. بدیهی است با کاهش خمیر سیمان (کاهش عیار سیمان و کاهش نسبت آب به سیمان) کارایی و تراکم پذیری بتن به شدت کاهش یافته که برای جبران این نقیصه از روان‌کننده‌ها و فوق روان‌کننده‌های مختلف استفاده شده‌است. با توجه به نتایج حاصل از آزمایش‌های انجام شده بر روی بتن تازه و سخت شده می‌توان نتیجه گرفت که کاهش عیار سیمان (در محدودۀ 450 تا 340 کیلو گرم در متر مکعب) در نسبت آب به سیمان ثابت ، سبب بهبود خواص مقاومتی و دوامی بتن می‌گردد. از طرفی دیگر می‌توان با کاهش نسبت آب به سیمان و استفاده از افزودنی فوق‌روان‌کننده به منظور ایجاد روانی و کارایی مطلوب، به بتن‌هایی با دوام و مقاومت بسیار بالا دست یافت .