بررسی رابطه بین مقاومت لغزشی و عمق متوسط بافت در روسازی‌های بتنی

Abstract

مقاومت لغزندگی و ضریب اصطکاک سطح از عوامل موثر بر تعداد و شدت تصادفات جاده‌ای می‌باشند. در ساخت روسازی‌های بتنی جهت بهبود مقاومت لغزندگی روی سطح آن بافت درشت ایجاد می‌کنند. در این پژوهش جهت ایجاد بافت درشت در سطح روسازی بتنی، از روشهای کشیدن برس پلاستیکی (موازی و عمود بر جهت حرکت ترافیک)، چمن مصنوعی و گونی بر روی بتن تازه و شیارزنی بتن سخت شده استفاده شده است. عمق متوسط بافت و مقاومت لغزشی سطح، به ترتیب با آزمایش‌های پخش ماسه و آونگ انگلیسی تعیین شد. از مهمترین نتایج این پژوهش می‌توان به اثبات تاثیرگذاری بافت درشت روسازی بر مقاومت لغزشی اشاره کرد. در نمونه‌های بافت‌دار شده توسط کشیدن چمن مصنوعی، برس پلاستیکی موازی با جهت حرکت، و رویه‌های بدون بافت درشت، ضریب همبستگی روابط به دست آمده بیش از 8/0 است. با توجه به نتایج تحقیق، برس‌کشی بر روی بتن تازه به صورت عمود بر جهت حرکت ترافیک، با دارا بودن عدد آونگی متوسطی برابر 5/103 واحد بیشترین مقاومت لغزشی را در بین انواع بافت ایجاد شده به خود اختصاص داده است و با افزایش عمق متوسط بافت مقاومت لغزندگی آن نیز بیشتر می‌شود. در این تحقیق همچنین نشان داده شد که در روسازی‌هایی که بر روی سطح آنها بافت درشت ایجاد نشده است، کاهش (افزایش) اندک عمق متوسط بافت منجر به کاهش (افزایش) زیاد در مقاومت لغزشی روسازی می‌شود.