تعیین موقعیت بهینه کمربندهای میانی در سازههای بلند بتنی با استفاده از الگوریتم ژنتیک

Abstract

در سازه های بلند، سیستم های باربر جانبی مختلفی از جمله قاب های برشی،قاب ها با هسته برشی،... برای مقابله با بار جانبی بکار گرفته می شوند. در سازه های با هسته مرکزی برای افزایش صلبیت جانبی، از سیستم کمربندهای خرپایی و مهاربند بازویی استفاده می شود که تغییر مکان نسبی طبقات را به صورت قابل توجهی کاهش می دهد. هدف در این تحقیق، تعیین موقعیت بهینه مهارهای بازویی در سازههای بلند بتنی می باشد که با در نظر گرفتن کمترین تغییرمکان بام و همچنین کمترین مجموع لنگرهای بالا و پایین مهار بازویی تعیین میشود و برای بهینه سازی از الگوریتم تکاملی ژنتیک استفاده میشود. بدین منظور اعضای اصلی سازه قبلاً با توجه به بارهای ثقلی طراحی شده و در طول تحلیل مقاطع تیرها و ستون ها ثابت در نظر گرفته میشوند. نتایج نشان دهنده این مطلب است که با انتخاب موقعیت بهینه برای مهار بازویی، 45% تغییرمکان نسبی و 51% تغییرمکان ماکزیمم کاهش می یابد.