تصاویری از یک نمایش: نمایشگاه‌های مستعمراتی، حقوق بین الملل و بازیگران بومی

Abstract

امروزه ایده برگزاری نمایشگاه‌های استعماری، که در آن مردم بومی سرزمین‌های فرامنطقه‌ای می‌توانند عادت‌های قومی خود را در مقابل مخاطبان اروپایی نشان دهند، ممکن است ما را دچار انزجارکند. اما در دهه 20 و 30 قرن گذشته، سازماندهی نمایشگاه‌های استعماری با این هدف بود که بومیان کشور متروپولیتن چقدر عقب مانده بودند و اینکه به لطف اربابان سفید خود می‌توانستند از تاریکی و جهل بیرون بیایند. این تلاش استعماری گاهی با انگیزه‌های خوب انجام می‌شد، اما گاه چیزی جز غارت و حرص و آزار نبود. نشانی از امپریالیسم نژادی و خود برتری، و بازیگران آن (از بالا به پایین) مقامات دولتی بودند، مهاجران سفیدپوست (عمدتا کشاورزان)، جوامع مذهبی و طیف گسترده‌ای از مردم عجیب و غریب، مانند تجار، قاچاقچیان، ماجراهای ایندیانا جونز و پسران بی‌پروا. همه آنها نقاشی زنده‌ای از برتری نژادی غربی بر مردم محلی استعمار داشتند.<br /> در این مقاله قصد داریم بررسی کنیم که: 1. واکنش جامعه بین‌الملل (در صورت وجود) تا زمانی که این نمایشگاه‌ها برگزار شد و نهادهای بین‌المللی (به طور قابل توجهی جامعه‌ ملل و سازمان بین‌المللی کار) چه بود و چه می‌توانستند انجام دهند. اساسا برای پایان دادن آن با چه ابزارهای حقوقی روبه رو شوند. 2. در نوع خاصی از تکالیف قراردادی، که امروزه قوانین می‌توانند از سوی سازمان‌های بین‌المللی قابل اجرا باشند و یا مجاز به پیگرد شماری از جنایات باشند، کدام جنایات را می‌توان به شیوه کیفری دنبال کرد.