جریان‌شناسی تشیع در قرن اول: بررسی موردی رویکرد اعتقادی ابن‌عباس و عباسیان به امامت
دریافت مدرک
FullText
اندازه فایل:
9.476 مگابایتنوع فايل (MIME):
PDFنوع مدرک
Textمقاله پژوهشی
زبان مدرک
فارسیچکیده
ظهور خالصانهٔ اسلام در میان عرف جاری جاهلیت، با پیروی از امامتِ رسول خدا(ص) رخ داد. این امامت، پناه و نگهبان حیات و مرجعیت دین می‌باشد. تشیع با توجه به اصل امامت متکوّن و متنوع شده است؛ لذا مسیر شناخت جریانات شیعی در قرن اول، به زمینه و نحوهٔ اعتقاد به امامت باز می‌گردد. امامت نخستین مسئله‌ای بود که مسلمانان را به خود مشغول کرد و ابن‌عباس اولین و مؤثرترین شخصیت شیعه از عباسیان است. او را می‌توان ناظر بر همهٔ حوادث و جریانات دینی و اجتماعی قرن اول به شمار آورد. وی در طول حیات خود و معاصرت با چهار امام، همواره سعی می‌کند به عنوان یک شیعهٔ تأثیرگذار و فعال، باقی بماند. اما فرزندان وی، ابتدا برای همراهی با شیعیان سیاسی و سپس برای کسب قدرت، از تشیع اعتقادی فاصله گرفتند و در آستانهٔ حاکمیت، از تشیع تفضیلی حداقلی نیز عدول کردند. آنان با خروج از تشیع و تغییر رویکرد اعتقادی، به تقابل و تخاصم با ائمه و شیعیان پرداختند.
کلید واژگان
تشیعامام علی(ع)
عباسیان
امامت
ابن‌عباس
شماره نشریه
2تاریخ نشر
2018-12-221397-10-01
ناشر
بنیاد فرهنگی امامتImamate Cultural Foundation
سازمان پدید آورنده
دکتری، شیعه شناسی، گرایش کلام، دانشگاه ادیان و مذاهب، پژوهشگر مرکز مطالعات تطبیقی عصر غیبتشاپا
2588-65332588-7246
