تبیین علّی احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی دانشجویان کارشناسی دانشگاه شیراز بر اساس ذهنآگاهی و عدم درگیری اخلاقی

Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه‌ای عدم درگیری اخلاقی در رابطه بین ذهن-آگاهی و احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی در گروهی از دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه شیراز بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگی و به روش مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش تمامی دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه شیراز در سال تحصیلی 98-1397 بودند. مشارکت‌کنندگان پژوهش 360 نفر از دانشجویان (190 دختر و 170 پسر) بودند که به شیوه نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند و مقیاس‌های ذهن‌آگاهی دروتمن و همکاران (2018)، مقیاس عدم درگیری اخلاقی بندورا و همکاران (1996) و مقیاس احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی دی‌توماسو و همکاران (2004) را تکمیل نمودند. روایی و پایایی مقیاس‌های پژوهش نیز با استفاده از روش تحلیل عامل تاییدی (نرم‌افزار AMOS-24) و ضریب آلفای کرونباخ (نرم‌افزار SPSS-24) مورد بررسی و تایید قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد که مدل پژوهش با داده‌های جمع‌آوری شده برازش مطلوبی دارد. هم‌چنین یافته‌ها نشان دهنده اثر منفی ذهن‌آگاهی بر احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی (003/0>p و 40/0-=β)، اثر منفی ذهن‌آگاهی بر عدم درگیری اخلاقی (01/0>p و 42/-0=β)، اثر مثبت عدم درگیری اخلاقی بر احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی (02/0>p و 31/0=β)، و اثر منفی ذهن‌آگاهی بر احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی با واسطه‌گری عدم درگیری اخلاقی (02/0>p و 13/0-=β) بود. به‌طور کلی یافته‌های پژوهش حاضر نقش ذهن‌آگاهی و عدم درگیری اخلاقی را در تبیین احساس تنهایی اجتماعی- عاطفی نشان می‌دهند.