تأثیر آموزش روش خودنگاری و توقف افکار بر میزان توجه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

Abstract

<strong>یکی از راهکار‌‌های تأثیرگذار در فرایند تعلیم‌و‌تربیت، استفاده از مکانیزم خودنگاری و توقف فکر بر میزان توجه و پیشرفتِ تحصیلی دانش‌آموزان‌ است. خودنگاری و توقف فکر در مهار هیجانات شخصی افراد در تشویق کودکان برای گرفتن مسئولیت رفتارشان تأثیر بسزایی دارد و در روند پیشرفتِ تحصیلی دانش‌آموزان‌ به‌طور قابل‌توجهی مؤثر است. در این پژوهش که از روش تحقیق آزمایشی استفاده شد، دو گروه آزمایش، به روش خودنگاری و دیگری به روش توقف افکار و یک گروه کنترل مورد آموزش قرار گرفتند. جامعة آماری تحقیق را کلیة دانش‌آموزان‌ دختر پایة دوم متوسطة ناحیة دو همدان که در سال تحصیلی 1394-1393 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل داده که تعداد 75 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده به‌عنوان نمونه انتخاب شده‌اند. در تحلیل داده‌‌ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیّره </strong><strong>استفاده شد و قبل از اجرای آزمون وجود پیش‌شرط‌‌های آزمون با استفاده از آزمون کلموگراف اسمیرونف، نمودار پراکندگی، آزمون لون و ام باکس مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به‌دست آمده از بررسی معدل نوبت اول و دوم دانش‌آموزان برای سنجش پیشرفتِ تحصیلی آنان در قبل و بعد از اجرای طرح حاکی از آن بود که آموزش خودنگاری و توقف افکار موجب افزایش توجه متمرکز و پراکنده و پیشرفتِ تحصیلی دانش‌آموزان‌ شده است.</strong>