بررسی میزان کم زایی و نازایی درمنطقه با رادیواکتیو طبیعی بالای رامسر

Abstract

شهرستان رامسر با جمعیت 63349 نفر واقع در شمال ایران‘ جزو یکی از چند منطقه با رادیو اکتیویته طبیعی بالا در جهان است که میزان پرتو زایی طبیعی آن در هوا‘ آب‘ خاک و گیاهان منطقه بسیار بالاتر از حد زمینه است. از آنجا که یکی از عوارض مهم قرار گرفتن در معرض تابشهای یونیزان‘ کاهش اسپرم در مردان و ایجاد ناباروری است و با توجه به اینکه اکثر ساکنین منطقه را افراد بومی تشکیل می دهند(سرشماری عمومی سال 1365) ‘ چهار روستای رامسر با جمعیت 132 نفر (247 خانوار) برای این بررسی انتخاب شدند. ابتدا ضمن تماس با ساکنین منطقه و بررسی پرونده های بهداشتی موجود در خانه های بهداشت ‘ تعداد 64 خانوار به طور تصادفی انتخاب و پرسشنامه هایی شامل: سئوالات اختصاصی مردان‘ زنان و سئوالات مشترک در زمینه های وضعیت اقامت‘ ازدواج‘ سلامت فردی‘ وضعیت اقتصادی و اجتماعی بین آنان توزیع گردید. نتایج بررسی نشان داد که هر یک از خانواده های مورد مطالعه حتی آنان که بیش از 15 سال سابقه ازدواج داشته اند بیش از سه فرزند نداشته و 15 خانوار (4/1 جمعیت مورد مطالعه ) تک فرزند یا بدون فرزند بوده و برای بچه دار شدن به پزشک مراجعه کرده‘ یا تحت درمان بودند. معاینه ژنیکولوژی به عمل آمد ولی انجام آزمایش اسپرم به علت عدم همکاری ساکنین انجام پذیر نبود. با توجه به بالا بودن میزان سقط جنین و مرده زایی (3/28 درصد) و عدم سابقه بیماریهای مؤثر درنازایی و کم زایی (بیماری سل‘ ورم بیضه) و اینکه افراد تحت تأثیر تابشهای مصنوعی (رادیوگرافی زیرشکم‘ رادیوتراپی) نبوده و در بستگان نزدیک نیز سابقه نازایی وکم زایی نداشته اند و با توجه به بافت منطقه روستایی که انتظار می رود حداقل 50 درصد از خانوارها با سابقه ازدواج 10-15 سال درای 4 فرزند باشند (مطالعاتی که در فاصله نزدیک این مناطق انجام شده‘ متوسط تعداد فرزندان را 8/4 نفر نشان داده است) ‘ به نظر می رسد که تأثیر پرتوگیری دراز مدت ساکنین منطقه همانگونه که در مناطق مشابه رامسر درجهان دیده شده‘ ناشی از رادیواکتیو بالای هوا‘ خاک‘ گیاهان و مواد غذایی است که می تواند سبب نازایی و کم زایی ساکنین باشد‘ بخصوص که تأثیر این مسئله همانگونه که در بررسی های ما مشاهده شد در مردان بمراتب بیش از زنان بوده و فرضیه مارا درمورد تأثیر پرتوگیری دراز مدت درکاهش اسپرم‘ مورد تأیید قرار می دهد.