احیای اکولوژیکی بافت های فرسوده شهری از طریق شبکه های فضای سبز و باز به منظور ارتقای سرزندگی شهری براساس تئوری گراف و مدل کشش(مطالعه موردی: منطقه 9 تهران)

Abstract

بسیاری از کلان شهرها با پهنه های وسیعی از بافت فرسوده مواجه هستند. رشد بی رویه شهر تهران در دهه های اخیر و تغییر ساختار اکولوژی سیمای سرزمین اختلالات مهمی در فضای سبز بافت های فرسوده ایجاد نموده و موجب تغییر عملکرد و برهم خوردن تعادل اکولوژیک شهر شده است. برنامه ریزان و طراحان میتوانند با کاربست اصول اکولوژی سیمای سرزمین به تجزیه و تحلیل فضاهای سبز بپردازند و طرح های مناسبی برای توسعه و بهبود پیوستگی فضای سبز بافت فرسوده ارائه کنند. در این پژوهش از اراضی بایر برای ایجاد شبکه فضای سبز و دستیابی به سرزندگی شهری با کمک تئوری گراف، مدل کشش و استراتژیهای طراحی اکولوژیک منطبق با ساختار بافت فرسوده منطقه 9 تهران استفاده شد. منطقه دارای بافت متراکم و فرسوده بوده و عدم پیوستگی بین لکه های سبز موجود در آن مشهود است. نتایج پژوهش نشان می دهد منطقه 9، از نظر فضاهای سبز و باز قابل دسترس، دچار کاستی شدید و اندک فضاهای سبز موجود، فاقد پیوند اکولوژیک می باشند و ضرورت استقرار شبکه اکولوژیکی مناسب در بافت فرسوده این منطقه وجود دارد تا مفاهیمی مانند ظرفیت تحمل طبیعی، ظرفیت سازماندهی، پایداری اکولوژیکی که از مهمترین اصول شبکه های اکولوژیک است قابل دستیابی باشند.