نقل به معنا در دعا و دوره پس از تدوین

Abstract

مقاله حاضر, ادامه مقاله اى است که در شماره قبلى به چاپ رسید و دو مورد دیگر از استثناهاى جواز نقل به معنا در این مقاله طرح و بحث شد. از نظر نویسنده سیره اصحاب ائمه در ثبت عین الفاظ دعا و سجع موزون و نثر روان و شیرین ادعیه نشان دهنده لزوم مراعات الفاظ در ادعیه است. از نظر وى, به خاطر از دست رفتن قرائن و تغییر و تحول زبان با مرور زمان, نقل به معنا بعد از دوره تدوین جایز نیست; زیرا در اغلب موارد به آن نمى توان اطمینان کرد. در پایان این بخش نتیجه گرفته مى شود که اغلب روایات موجود در میان کتب شیعه, نقل به معنا هستند.