تغییرات شیمیایی و زمان ماندگاری سوریمی ماهی کاراس (gibelio Carassius carassius) طی نگهداری تحت دمای فوق سرما و دمای انجماد

Abstract

تولید سوریمی از ماهیان کم‌مصرف یکی از روش­هایی است که امروزه برای افزایش مصرف این دسته از ماهیان پیشنهاد می‌گردد. در این تحقیق از ماهی کاراس (gibelio Carassius carassius) جهت تولید سوریمی استفاده شد. تیمارهای تحقیق به ترتیب، سوریمی نگهداری شده در دمای انجماد (^oC 18-) (گروه 1) و سوریمی نگهداری شده در دمای فوق سرما (^oC 3-) (گروه 2) می‌باشد. این تیمارها طی 60 روز نگهداری به‌صورت دوره‌ای تحت آزمایش­های ترکیبات شیمیایی (رطوبت، پروتئین، چربی، خاکستر و pH) و آزمایش­های فساد شیمیایی و اکسیداسیون شامل مجموع بازهای نیتروژن فرار (TVB-N) و تیوباربیتوریک اسید (TBA) قرار گرفتند. بر اساس نتایج آماری میزان چربی، pH، TVB-N و TBA در طول دوره نگهداری در گروه 2 به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه 1 بوده است (05/0>p) با افزایش مدت‌زمان نگهداری شاخص­های فساد شیمیایی در هر دو تیمار به‌طور معنی‌داری افزایش یافتند (05/0>p) نتایج نشان داد سوریمی نگهداری شده در دمای انجماد از کیفیت بهتری نسبت به سوریمی نگهداری شده در دمای فوق سرما برخوردار بود. به دلیل افزایش میزان شاخص‌های فساد در روزهای پایان نگهداری، مشاهده گردید زمان ماندگاری سوریمی ماهی کاراس در دمای انجماد بالاتر از سوریمی نگهداری شده در دمای فوق سرما بوده و کیفیت سوریمی نگهداری شده در دمای انجماد تا پایان دوره نگهداری حفظ گردیده است.