بررسی اثر چیلر بر روی لاشه‌های طیور از نظر آلودگی به باکتری لیستریا مونوسایتوژنز در سطح کشتارگاه‌های استان آذربایجان‌غربی

Abstract

گزارشات زیادی از جدا شدن گونه‌های مختلف <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> از گوشت تازه طیور، گوشت قرمز، محصولات گوشتی مانند گوشت چرخ‌کرده و ماهی در بسیاری از کشورها وجود دارد. با توجه به جدا شدن <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> از آب و از یخ‌های مورد استفاده جهت سرد نگه داشتن محصولات غذایی از یک طرف و افزایش بار آلودگی باکتریایی لاشه‌های طیور بعد از خروج از سردکن‌های آبی در کشتارگاه‌های طیور از طرف دیگر، نقش سردکن‌های آبی را در احتمال آلودگی <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> لاشه‌های مرغ در زنجیره کشتار بارز می‌سازد. در این مطالعه نقش سردکن‌های آبی در چگونگی وضعیت آلودگی <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> لاشه‌های مرغ در کشتارگاه صنعتی استان آذربایجان‌غربی مورد بررسی قرار گرفت. به این ترتیب که تعداد 180 لاشه مرغ از کشتارگا ه­های صنعتی سطح استان آذربایجان‌غربی کشور بلافاصله قبل از ورود به سردکن‌ آبی و بعد از خروج از سردکن آبی به‌صورت استریل نمونه‌برداری شدند، برای جداسازی لیستریا از دستورالعمل کانادایی، اصلاح‌شده FDA با استفاده از محیط کشت‌های اختصاصی استفاده شد. پلیت‌های کشت‌داده‌شده به‌مدت 24 تا 48 ساعت در دمای 35 درجه سلسیوس نگهداری شدند. پرگنه‌های مشکوک به <em>لیستریا</em> <em>مونوسایتوژنز</em> با ظاهری زرد مایل به سبز شفاف در LSA و پرگنه‌های سیاه مشکوک به <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> در PLA، مورد آزمایش لام مرطوب با بزرگ‌نمایی 1000 برابر، به‌صورت میکروسکوپی از نظر حرکت چرخشی مشخص، رنگ‌آمیزی گرم، تست حرکت در دو درجه حرارت (25 و 35 درجه سلسیوس)، کاتالاز، همولیز، آزمایش تخمیر قند برای (رامنوز، گزیلوز و مانیتول) آزمایش گردیدند و با آنتی‌سرم پلی‌والان و آنتی‌سرم تیپ 1 و 4 پلی‌والان تعیین سروتیپ شدند. از 180 نمونه مرغ مورد آزمایش قبل از ورود به سردکن 3 نمونه مرغ از نظر <em>لیستریا منوسایتوژنز</em> مثبت بود. درحالی‌که نتیجه شمارش (بر حسب ^1-MPN ) <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> لاشه‌های مذکور و دوازده لاشه دیگر که قبل از ورود به سردکن آبی از نظر <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> منفی بودند، بعد از خروج از سردکن آبی مثبت شدند، که با انجام آزمونT دوطرفه، تفاوت معنی‌داری<br /> (05/0 <P ) در آلودگی <em>لیستریا مونوسایتوژنز</em> شناسایی‌شده متعلق به سروتیپ یک و چهار بودند.