نجوای نجم در شکنج طرّه مشکین شب

Abstract

وقت شناسی و بهره وری از وقت ‘ نزد سالکان وادی معرفت از جمله اصول مهم و قابل توجه است . هرخواننده با نگاهی گذرا و تورقی حتی از نه سرتأمل در دیوان پربار اشعار آیت الله حسن حسن زاده آملی به یکی از کلیدی ترین تعابیر آن یعنی اهمیت((شب)) بعنوان وقتی خاص برای درک معارف الهی برخواهد خورد. بی تردید آیت الله حسن زاده را با شب انس ورابطه بدان میزان قوی و عمیق است که در هر فرصت و حال‘به این رابطه و پیوند اشارتی شاعرانه و عبرت انگیز دارد. مرغ جان سالکان کوی دوست را در خلوت شبانه غزلخوان می داند‘البته تأکید می ورزد که ناله و مناجات و راز و نیاز و سر به سجده نهادن از جمله شروط شنیدن آوای توحید و ناله طرب انگیز آن مرغ توحید خوان است . جایی از عروج شبانه ای خبر میدهد که در اثر حال و ذکر بدست می دهد‘در قسمتی دیگر از نجوایی که پیر دانایی در شب با او داشته است ‘ سخن میراند. آگاهی وتسلط آیت الله حسن زاده بعنوان آخرین بازمانده از تبار منجمین سترگ از شناخت اسرار افلاک وانجم برای او در سیر شب و شب شناسی ره توشه ای ارزشمند است . از حالات سیارات و ماه و قمر و خنیاگری و دست افشانی و پایکوبی اقمار آسمانی و زهره فلک‘سخن ها دارد. استاد عارف در آستانه کعبه عشق‘رها از هرگونه تفرقه وکثرت پنداری های از تفرقه برآمده در حالت جمع الجمع ودر خلوت شب در حضور یار نشسته و دربه روی غیر بسته تا با گذری معرفت بار از ظلمت شب به استقبال سحر و دل و دیده به جمال جانان روشن نماید.