تحلیل جغرافیایی سیاستهای مسکن شهری تهران وپی آمدهای ناشی از آن

Abstract

شهرتهران به عنوان یکی از قریه های کوچک شهرستان بزرگ ری و در نهایت با جمعیتی بسیار محدود اکنون به کلانشهری با حدود 7 میلیون نفر ساکن تبدیل شده است .فقط طی صد سال اخیر – به ویژه در نیمه دوم آن – جمعیت این شهر 42 برابر و مساحت آن30 برابر شده است . ازآنجا که کاربری مسکونی بیش از40 درصد مساحت زمین شهری را در برمیگیرد و رشد سریع جمعیت موجب افزایش تقاضای مسکن میگردد‘معضل کمّی وکیفی مسکن در این شهر نمود یافته است . چنین رشدی را رشد غیرطبیعی می دانم و با بررسی عمیق تر موضوع ‘ این رشد غول آسا را حاصل استقرار و تسلط بخش خصوصی و در نهایت عدم سیاستهای کنترلی دولت بر بخش مسکن می دانم و معتقدم که سیاستهای ضعیف ‘گاه نادرست و دربعضی موارد کامل اجرانشده ‘ موجب پی آمدها ی فیزیکی و فضایی مسکن ‘ توسعه بی رویه و ناموزون شهر ‘ حاشیه نشینی ‘ استقرار مسکن بر روی گسل یا پهنه های زلزله خیز و نیز پیامدهای اقتصادی ‘ کالبدی و اجتماعی و در نهایت پیامدهای سیاسی و زیست محیطی شده است .