رویکردهای روان‌درمانی روان‌پزشکان و روان‌شناسان ایرانی

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> از چند دهه گذشته و با عبور از نسل اول و دوم رویکردهای روان­درمانی توجه متخصصین و روان­درمانگران به گسترش رویکردها و به حداکثر رساندن اثربخشی آن­ها جلب شده است. این پژوهش با هدف بررسی توصیفی-تحلیلی رویکردهای روان­درمانی در بین روان­شناسان و روان­پزشکان ایرانی در سال­های 1393 تا 1395 انجام شد. <strong>روش­کار:</strong> حجم نمونه شامل 300 نفر از درمانگران متخصص و فوق تخصص روان­پزشکی، دارندگان مدرک دکتری تخصصی و کارشناس ارشد بود. جمع­آوری اطلاعات به صورت پرسش­نامه قلم و کاغذی و با مراجعه به محل کار آزمودنی­ها در شهرهای شیراز و تهران انجام گرفت و هم توسط شبکه­های مجازی و پرسش­نامه­ی الکترونیکی در تمام شهرهای ایران صورت گرفت. پرسش­نامه­ی محقق­ساخته شامل اطلاعات جمعیت­شناختی از قبیل جنسیت، سن، سابقه کار درمانی، عضویت هیات علمی و غیره بود که در اختیار آزمودنی­ها قرار می­گرفت. این پرسش­نامه هم­چنین شامل یک سئوال با 12 گزینه بود که رویکرد روان­درمانی افراد مورد مطالعه را مورد سنجش قرار می­داد. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون­های توصیفی، مجذور خی و با کمک نرم­افزار SPSS انجام شد. <strong>یافته­ها:</strong> رویکردهای روان­درمانی با شیوع نامتوازنی بین آزمودنی­های این مطالعه توزیع و برخی رویکردها به طور ویژه مورد توجه قرار داشته و توسط تمام روان­درمانگران مورد استفاده قرار می­گرفتند. در تمامی مقاطع تحصیلی، رویکرد شناختی-رفتاری بالاترین میزان استفاده و ترجیح را به خود اختصاص داد. <strong>نتیجه­گیری:</strong> این مطالعه با توجه به ضرورت و نیاز جامعه به رویکردهای موثر روان­درمانی و مداخله­های روان­شناختی کاربردی در بستر فرهنگ ایرانی، انجام شد و میزان استفاده از رویکردهای مختلف روان­درمانی را در بین نمونه­ای از روان­پزشکان و روان­شناسان، نشان داد.