بررسی رابطه کیفیت زندگی با همکاری درمانی و سابقه درمان (دارودرمانی) بدون روان‌درمانی و ویژگی‌های دموگرافیک در بیماران مبتلا به دیابت نوع2

Abstract

<strong>مقدمه</strong><strong>:</strong> دیابت نوع 2، یکی از شایع­ترین اختلالات روان­تنی و سومین عامل مرگ و میر در جهان می باشد که عوامل روان­شناختی در ایجاد و تشدید علایم آن نقش مهمی ایفا می­کنند، پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه کیفیت زندگی با همکاری درمانی و سابقه روان درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2مراکز بهداشتی درمانی شهرستان کاشان انجام گرفته است.<br /> <strong>روش­کار:</strong> جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع2 شهرستان کاشان و حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 165 نفر از بیماران این شهرستان می باشد که به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده­اند. ابزار پژوهش شامل مقیاس­های همکاری درمانی، کیفیت زندگی و مشخصات دموگرافیک محقق­ساخته بودند. داده­ها با نرم­افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند.<br /> <strong>یافته­ها:</strong> نتایج بیانگر آن است که میان متغیر کیفیت زندگی با ویژگی­های دموگرافیک بیماران دیابت نوع 2 رابطه وجود ندارد اما سابقه دارودرمانی بدون روان­درمانی دارای رابطه معنی­دار و معکوس با کیفیت زندگی می­باشد. هم­چنین نتایج، رابطه مستقیم و معنی­دار بین همکاری درمانی و کیفیت زندگی را نشان داد.<br /> <strong>نتیجه­گیری:</strong> نتایج رابطه مستقیم بین همکاری درمانی و کیفیت زندگی و رابطه معکوس بین سابقه دارودرمانی بدون روان درمانی با کیفیت زندگی را نشان داد و بخش قابل توجهی از موفقیت­های درمان در طولانی­مدت به همکاری درمانی بیمار و توجه بر ابعاد روان­شناختی بیمار، وابسته است.