نقش دولت تمدنی و کنش‌گری در تاب‌آورسازی جامعه ایرانی در مقابل عدم قطعیت‌های آینده

Abstract

هدف: تقویت دولت تمدنی ایران از طریق تاب‌آورسازی و استحکام درونی جامعه‌‌ و تقویت مجدد جامعه از طریق استحکام درونی و امکان تکیه بر قابلیت‌‌های داخلی دولت تمدنی‌‌‌است. در این تحقیق، پایدار سازی جامعه در مقابل بحران های ناشناخته­ی آینده از طریق سیاست گذاری های انطباقی و ایجاد ظرفیت های تاب­آوری برای گذار از بحران های آینده مورد بررسی قرار می­گیرد. روش: در این پژوهش از رویکرد تحلیلی ـ توصیفی‌‌ و مصاحبه‌‌های عمیق استفاده شده است. برای گردآوری اطلاعات از اسناد و متون و همچنین مصاحبه با خبرگان به صورت فردی و جلسات گروهی از طریق نمونه‌‌گیری اشباع نظری استفاده شده است. یافته‌‌ها: وابستگی به مسیر در حوزه سیاست‌‌گذاری عمومی ‌مهم‌ترین مسئله پیش روی دولت تمدنی و جامعه ایرانی در بُعد داخلی است. بنابراین از منظر به چالش کشیدن استحکام درونی و تکیه بر داخل‌‌، وابستگی به مسیر در سیاست‌‌گذاری عمومی ‌مهم‌ترین مسئله دولت تمدنی ایران به شمار ‌‌می‌رود. نتیجه‌گیری: برای خروج از وابستگی به مسیر در حوزه سیاست‌‌گذاری عمومی‌‌، سیاست‌‌گذاری عمومیانطباقی باید مورد توجه دولت و نهادهای کلان و بلندمدت از قبیل مجلس شورای اسلامی و... قرار گیرد. در این تحقیق چرخه انطباقی برای سیاست‌‌گذاری عمومی برای تاب‌آورسازی مطرح شده است. در این چرخه پنج زیرسیستم زیرساخت‌‌ها‌‌، زیست‌محیطی‌‌، اقتصاد‌‌، تاریخی‌‌‌‌، اجتماعی و فرهنگی‌‌، و سیاسی و حکمرانی برای اعمال تبدیل‌‌های راهبردی به منظور تغییر جهت تدریجی ریل سیاست‌‌گذاری‌‌های عمومی مورد بررسی قرار گرفته است.