بررسی شرط تثبیت در قراردادهای نفتی بین‌المللی

Abstract

<em>بیش از یک قرن از کشف و تولید نفت در ایران می‌گذرد اکتشاف و توسعه میادین نفت و گاز نیازمند سرمایه‌ای عظیم و علوم پیشرفته است. همیشه یک طرف قراردادهای نفتی کشورهایی هستند که با بهره‌مندی از مخازن هیدرو کربنی قصد دارند نسبت به کتشاف و استخراج نفت اقدام کنند و سمت دیگر شرکت‌هایی ثروتمند و صاحب دانش که از اولین روزهای کشف نفت درکنار آن حضور داشته</em><em>­</em><em>اند. ایجاد فضای مناسب برای سرمایه‌گذاران خارجی زمانی حاصل می‌شود که شرایط اقتصادی و سیاسی از ثبات برخوردار باشد، درج شرط تعادل اقتصادی همان چهره جدید شرط ثبات در قراردادهای نفتی نمایشی از امنیت و ثبات است و این خود عاملی در جذب سرمایه‌گذاران خارجی است. به این ترتیب که کشورها نمی‌توانند مفاد قرارداد را با وضع قانون یا هر وسیله دیگری بدون رضایت طرف دیگر تغییر دهند. رویه بین المللی شدن قراردادهای نفتی که زاییده تفکر غربیان (شرکت‌های بین المللی نفتی) است، دیگر پاسخ‌گوی اوضاع و احوال جدید نیست. آنچه امروزه مورد تایید جامعه بین الملل می­باشد و قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل نیز منعکس شده این مساله است که صنعت نفت جزیی از اقتصاد ملی کشورها است. و این نشان از (محلی کردن) قراردادهای نفتی است. بررسی قانون حاکم بر قراردادها و آراء موجود در این زمینه و بررسی راهکارهای کاهش ریسک در این زمینه از اهمیت زیادی برخوردار است. </em>