تحلیلی بر سطح توسعه‌یافتگی مناطق روستایی شهرستان‌های استان کرمانشاه

Abstract

در فرایند برنامه‌ریزی و توسعة نواحی روستایی، شناخت و تحلیل وضع موجود روستاها و بررسی امکانات و تنگناهای آن‌ها در زمینه‌های مختلف ضروری است که این امر برنامه‌ریزان را در تعیین اهداف توسعه و مشخص‌کردن سیاست‌ها، خط‌مشی‌ها و راهکارهای دستیابی به آن‌ها یاری می‌رساند. در این فرایند تعیین سطوح برخورداری و توسعة نواحی روستایی، همچنین بررسی قوت و ضعف شرایط هر ناحیه در زمینه‌های آموزشی، فرهنگی، بهداشتی، زیربنایی و خدماتی، زمینة تخصیص بهینة منابع و امکانات را برای توسعة هماهنگ، یکپارچه و متوازن روستاها فراهم می‌‌کند. به همین منظور پژوهش حاضر با هدف تعیین سطوح توسعة مناطق روستایی شهرستان‌های استان کرمانشاه انجام شده است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی، و جامعة آماری شامل مناطق روستایی چهارده شهرستان استان کرمانشاه براساس سالنامة آماری سال 1392 است. در تحلیل داده‌ها نیز از مدل‌های تصمیم‌گیری چندمعیارة TOPSIS، SAW، KOPRAS وNumerical Taxonomy استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد بین شهرستان‌های استان کرمانشاه از نظر خدمات‌دهی به روستاهای تابع، تفاوت چشمگیری وجود دارد؛ به‌گونه‌ای که توسعة مناطق روستایی شهرستان کرمانشاه در بالاترین سطح قرار دارد. مناطق روستایی شهرستان‌های صحنه، دالاهو، سنقر و کلیایی، کنگاور، سرپل‌ذهاب و پاوه در سطح متوسط، و مناطق روستایی شهرستان‌های گیلان غرب، هرسین، روانسر، جوانرود، قصر شیرین، اسلام‌آباد غرب و ثلاث باباجانی در سطح محرومی از توسعه قرار گرفته‌اند که در راستای توسعه و تحقق عدالت در سطح استان تقویت نواحی روستایی محروم ضروری است.