ارزیابی کمّی و کیفی کاربریهای شهری با تأکید بر نظام توزیع و الگوی همجواری(مطالعهی موردی: ناحیهی یک شهر گرگان)
چکیده
برنامهریزی کاربری اراضی شهری، هستهی اصلی نظام برنامهریزی شهری است. هدف از برنامهریزی کاربری اراضی، پیشنهاد آرایش فضایی و نظم مکانی مناسب برای کاربریها و فعّالیّتهای شهری، بهویژه در شهرهایی است که کاربریها ترکیب و تنوّع زیادی دارند. دستیابی به این هدف، نیازمند درک چگونگی تخصیص فضا و توزیع زمین میان کاربریها است که با روشهای ارزیابی کمّی و کیفی کاربریها امکانپذیر است. ناحیهی یک شهر گرگان، یکی از نواحی خاصِّ شهری است که تنوّع و ترکیب چشمگیری از کاربریها را در محدودهی خود فراهم آورده است. این کاربریها در وضع موجود از نظر نظام توزیع و الگوی همجواری، هماهنگی چندانی با معیارهای برنامهریزی شهری ندارد و کیفیت زندگی شهری در سطح ناحیه را تحت تأثیر قرار داده است. این مقاله با تکیّه بر روش توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از روشهای ارزیابی کمّی و کیفی؛ یعنی استاندارد سرانهها، روش نزدیکترین مجاورت RN ، ماتریس سازگاری و امتیازدهی بر پایهی روش موقعیّتیابی مکانی به تحلیل نظام توزیع و الگوی همجواری کاربریها میپردازد. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر کمبود سرانهی کاربریهای خدماترسان، وجود ناسازگاری بهویژه در همجواری با کاربریهای مسکونی و آموزشی و بینظمی در الگوی توزیع کاربریها در سطح ناحیه است.
کلید واژگان
تحلیل سازگاریتوزیع کاربریها
کاربری اراضی شهری
ناحیهی یک شهر گرگان.
نزدیکترین مجاورت
شماره نشریه
1تاریخ نشر
2011-03-211390-01-01
ناشر
دانشگاه تهرانUniversity of Tehran
سازمان پدید آورنده
دانشیار گروه جغرافیا، سازمان مرکزی دانشگاه پیام نور، تهراندانشجوی دکترای جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشگاه پیام نور، تهران
شاپا
2008-62962423-7736
