نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorعباسی, جوادfa_IR
dc.contributor.authorدهنوی, حسنfa_IR
dc.date.accessioned1399-07-09T04:24:55Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-09-30T04:24:55Z
dc.date.available1399-07-09T04:24:55Zfa_IR
dc.date.available2020-09-30T04:24:55Z
dc.date.issued2011-05-22en_US
dc.date.issued1390-03-01fa_IR
dc.date.submitted2016-06-14en_US
dc.date.submitted1395-03-25fa_IR
dc.identifier.citationعباسی, جواد, دهنوی, حسن. (1390). مناسبات ایلخانان و جغتاییان در عهد فرمانروایی سلطان محمد الجایتو (703–716 ﻫ ﻕ). پژوهش های تاریخی, 3(1), 73-92.fa_IR
dc.identifier.issn2008-6253
dc.identifier.issn2476-3306
dc.identifier.urihttp://jhr.ui.ac.ir/article_16537.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/261034
dc.description.abstractپس از تأسیس حکومت ایلخانی درایران(654ﻫ.ق)، مسألۀ مناسبات با سایر اولوس‌های مغولی به یکی از مسائل مهم این حکومت تبدیل شد. از جمله مهم‌ترین این اولوس‌ها، اولوس جَغَتای در شمال‌شرقی ایران بود که حدود سه دهه پیش از تأسیس حکومت ایلخانی در ماوراءالنهر شکل گرفته بود. به همین دلیل جغتاییان نوعی حق تقدم در حاکمیت بر نواحی شرقی ایران ، که در آن زمان فتح شده بود، برای خود قائل بودند. در نتیجه، این دو حکومت باوجود ریشۀ خاندانیِ مشترک، در مجموع مناسباتی  پرفراز و نشیب با یکدیگر داشتند. ایلخانان بیشتر به دنبال حفظ مرزها و حق حاکمیت خود در شرق ایران بودند و به همین دلیل اولویت آنها حفظ آرامش و صلح میان دو طرف بود؛ حال آنکه تمایل جغتاییان به تسلط بر شرق ایران، که از نظر آنان منبع ثروت مادی و انسانی بود، موجب بروز یک رشته درگیری‌ها میان دو طرف گردید که تقریباً در سرتاسر عصر ایلخانان ادامه داشت. بااین حال، گاه ضرورت‌های پیش‌آمده برای هر یک، آنها را به سازش­هایی هرچند کوتاه مدت و شکننده وادار می‌کرد.  مجموعه­ای از تحولات داخلی در قلمرو هریک از این دو حکومت و نوع مناسبات آنها با قدرت‌های دیگر زمانه بر مناسبات این دو قلمرو مغولی تأثیرگذار بود. دورۀ حکومت سلطان محمّد الجایتو، هشتمین ایلخان مغول، در ایران از نظر در برداشتن اشکال مختلف مناسبات این دو حکومت اعم از برخورد نظامی، دخالت سیاسی و صلح، دوره­ای بااهمیت به‌شمار می­آید؛ به گونه­ای که آن را به مثابۀ نمادی از مجموع تاریخ روابط این دو قلمرو مغولی نیز می‌توان در نظر گرفت. درعین‌حال، این دوره را یکی از حسّاس‌ترین مقاطع در روابط آنها و آخرین دورۀ مهم آن می‌توان به‌شمار آورد؛ چرا که مناسبات دو طرف در سال­های پس از آن؛ یعنی، دورۀ  فرمانروایی ابوسعید، فرزند و جانشین اولجایتو و آخرین ایلخان ایران، در واقع نتیجه و ادامۀ تحولات این عصر بود. مقالۀ حاضر می­کوشد تا براساس چنین دیدگاهی، ابعاد مختلف مناسبات این دو حکومت و عوامل تعیین کننده در آن را در عهد فرمانروایی این ایلخان بررسی کند.fa_IR
dc.format.extent257
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherمعاونت پژوهش وفناوری دانشگاه اصفهانfa_IR
dc.publisherUniversity of Isfahanen_US
dc.relation.ispartofپژوهش های تاریخیfa_IR
dc.relation.ispartofJournal of Historical Researchesen_US
dc.subjectایلخانانfa_IR
dc.subjectاولوس جَغَتایfa_IR
dc.subjectخراسانfa_IR
dc.subjectماوراءالنهرfa_IR
dc.subjectالجایتوfa_IR
dc.subjectخان بزرگfa_IR
dc.subjectمناسبات خارجیfa_IR
dc.subjectتاریخ ایران اسلامی تا پایان زندیهfa_IR
dc.titleمناسبات ایلخانان و جغتاییان در عهد فرمانروایی سلطان محمد الجایتو (703–716 ﻫ ﻕ)fa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله علمیfa_IR
dc.contributor.department* استادیارگروه تاریخ دانشگاه فردوسی مشهدfa_IR
dc.contributor.departmentکارشناس ارشد تاریخ دانشگاه فردوسی مشهدfa_IR
dc.citation.volume3
dc.citation.issue1
dc.citation.spage73
dc.citation.epage92


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد